คุยกับ Loyle Carner แร็ปเปอร์หนุ่มที่ทำให้คนดูร้องไห้อย่างประทับใจในโชว์อันยอดเยี่ยมของเขา
- Writer: Montipa Virojpan
- Photographer: Tunlaya Dunn
หลังจากที่เคยเขียนถึงพ่อหนุ่ม Loyle Carner ไว้ในบทความก่อนหน้า ตอนนี้เราได้มาคุยกับเขาจริง ๆ ซักที เขาเป็นคนที่สื่อดนตรีทั่วโลกจับตามอง และยกให้เป็นศิลปินหน้าใหม่ที่น่าติดตามมากที่สุด รวมถึงเข้าชิงหลากรางวัลทั้ง Brit Awards, Mercury Prize รวมถึงเราเคยอ่านเจอมาว่า โชว์ของเขาทำให้คนดูร้องไห้มาแล้ว! อยากรู้ไหมว่าอะไรทำให้เขาเป็นคนไม่ธรรมดาขนาดนี้ เลื่อนมาอ่านได้เลยจ้า
ยินดีด้วย! ในที่สุดคุณก็ได้ออกอัลบั้มเต็มและได้เข้าชิง Mercury Prize รู้สึกยังไงบ้างเมื่อเห็นมันออกมาเสร็จสมบูรณ์และได้รับผลตอบรับดีขนาดนี้
ขอบคุณครับ มันเป็นอะไรที่ผมก็คาดไม่ถึงนะ ตอนที่ผมทำผมก็แค่เลือกที่จะเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวเองและเรื่องที่อยู่ในหัวของผม แบบที่คิดว่าคนอื่นไม่น่าจะรู้สึกได้แบบที่ผมรู้สึก ผมก็ดีใจนะครับที่หลาย ๆ คนชอบมัน
เพลงของคุณใช้ sampling ของเพลงโซลจากฝั่งอเมริกาเยอะมาก แต่คุณสามารถทำออกมาให้รู้สึกถึงดนตรีฝั่งอังกฤษไปพร้อม ๆ กันได้ยังไง
ผมมีความสนใจเพลงอเมริกันมาก แต่ขณะเดียวกันความเป็นอังกฤษมันก็เป็นส่วนหนึ่งในตัวตนของผม ทุกครั้งที่ผมทำเพลงก็จะพยายามไม่ทำให้ส่วนนี้หายไปไหน แต่ผมก็อยากให้คนฟังเพลงไม่ได้อยู่แค่ในอังกฤษไง อย่างอัลบั้มแรกผมเลือกจะร่วมงานแต่โปรดิวเซอร์และนักร้องที่เป็นคนอังกฤษ ซึ่งเพลงเหล่านั้นก็ไม่ได้อังกฤษหรืออเมริกันจ๋าเพราะผมก็พยายามทดลอง อยากจะทำอะไรใหม่ ๆ ที่มันไม่เคยมีมาก่อนหน้าน่ะครับ
มาสิงคโปร์ครั้งแรกรู้สึกยังไงบ้าง
ร้อนมาก ๆ ครับ แต่ผู้คนก็น่ารักดี อาหารอร่อย
อะไรคือสิ่งที่ยากที่สุดระหว่างการทัวร์ในต่างประเทศของคุณ
การอยู่ห่างผู้คนที่ผมรักครับ อย่างแม่ของผมเนี่ยจะเป็นคนที่ผมคิดถึงอยู่ตลอดเวลา อีกอย่างคือการเจ็ตแล็ก เมื่อวันก่อนนู้นผมตื่นตอนตีสาม ส่วนเมื่อวานผมนอนตอนหกโมงเช้า มันมีความรู้สึกเหมือนผมไม่รู้ว่าตอนนี้กำลังเกิดอะไรขึ้น ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง (หัวเราะ)
คุณดูสนิทกับแม่มาก ถ้ามีเวลาหนึ่งวันให้ทำกิจกรรมร่วมกับแม่ อยากจะทำอะไร
อาจจะไปดูฟุตบอลครับ แล้วก็หาข้าวเย็นกินกัน… พาเขาไปขึ้นบอลลูน จริง ๆ ก็ได้หมดครับ อะไรที่แม่อยากทำผมพาเขาไปทำได้หมดเลย
แม่ของคุณรู้สึกยังไงบ้างที่ตอนนี้เธอดังใหญ่แล้ว หลังจากไปมีส่วนร่วมในเพลงของคุณบ่อย ๆ น้องชายของคุณด้วย
แม่ผมชอบนะ พูดยากเหมือนกัน มันก็เปรียบได้กับเวลาคุณอ้วนขึ้น ในแต่ละวันคุณจะไม่รู้ตัวว่าคุณอ้วนเพราะคุณจะไม่มานั่งสังเกตว่าตัวเองตัวใหญ่ขึ้น ๆๆๆ จนวันนึงคุณมานั่งดูรูปเก่า ๆ ถึงจะรู้ว่า อ่อ กูอ้วนแล้วว่ะ แต่สำหรับผมผมไม่รู้ตัวเลยนะ มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับแม่ผม แม่คือคนที่เป็นคนที่ดูรูปใบเก่าอันนั้น แล้วก็มาบอกว่า เออ ตอนนี้มีคนรู้จักฉันมากขึ้นแล้วนะ แม่ผมชอบครับ แต่น้องชายผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ (หัวเราะ)
การสนับสนุนจากคนในครอบครัวสำคัญกับคุณยังไง
สำคัญครับ พวกเขาเป็นคนในครอบครัวของผมนี่ อันที่จริงมีญาติหลายคนที่เสียชีวิตไปตอนที่ผมยังเด็กมาก ๆ บางทีคุณอาจจะไม่เห็นค่าของพวกเขาตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ แต่มารู้ตอนที่พวกเขาจากไปแล้ว ดังนั้นผมก็พยายามที่จะให้ความสำคัญกับสิ่งที่ผมยังเหลืออยู่ให้ได้มากที่สุด แต่ก็ไม่ใช่กับแค่ครอบครัวนะ ผมรู้สึกขอบคุณหลาย ๆ คนที่สนับสนุนผม
ซึ่งคุณก็เขียนเพลงถึงครอบครัวด้วย
แน่นอนครับ ผมต้องเขียนเพลงถึงพวกเขาอยู่แล้ว พวกเขาคือไม่กี่สิ่งที่สำคัญในชีวิตที่ผมมี
ถ้าเปรียบเพลงของคุณเป็นอาหาร จะเป็นอะไรได้บ้าง
บร็อกโคลีครับ (หัวเราะ) มันมีทั้งคนที่ชอบและไม่ชอบ แต่บร็อกโคลีเป็นอะไรที่ผมชอบที่สุดเลยนะ แล้วทรงผมของผมก็เป็นแอฟโฟรเหมือนบร็อกโคลีด้วย จริง ๆ มันเหมือนอาหารที่ปรุงที่บ้าน เพราะการทำอาหารก็เป็นสิ่งที่ผมชอบทำอยู่แล้ว เพลงพวกนี้ผมก็ทำขึ้นมาเอง
คนชอบถามถึงครั้งแรกในชีวิตที่ได้ลองทำอะไรสักอย่างว่าเกิดขึ้นเมื่อไหร่ แต่คราวนี้เราจะมาถามว่าอะไรเป็นสิ่งที่เพิ่งทำไปเมื่อเร็ว ๆ นี้ หรือสิ่งสุดท้ายที่จะทำ (When was the last time…?) เริ่มด้วยคำถามแรก คุณมีความสุขครั้งล่าสุดเมื่อไหร่
เมื่อประมาณสองวันก่อนที่ผมจะบินมาที่ครับ การได้กินมื้อเย็นร่วมกับแม่และน้องชายคือสิ่งที่มีความสุขที่สุดสำหรับผม
ครั้งล่าสุดที่คุณกลัวจนต้องร้องออกมาคือเมื่อไหร่
ตอนโดดบันจี้จัมป์ครับ ตอนนั้นผมไปออสเตรเลียเพื่อจะไปทำสิ่งนี้เลย แล้วตอนที่โดดผมก็แหกปากดังลั่น ก็มันน่ากลัวจริง ๆ นี่
ครั้งล่าสุดที่คุณได้พักผ่อนหรือไปพักร้อน
เมื่อประมาณช่วงก่อนปีใหม่ ผมไปเอดินบะระ สก๊อตแลนด์ แล้ววันนั้นเป็นวันคริสต์มาส ได้ทำอาหารอร่อย ๆ กินกับที่บ้าน ผมมีความสุขมากเพราะผมได้นอนเต็มที่ เอาแต่นอน นอนทั้งวัน ผมโคตรชอบนอนเลย (หัวเราะ)
ครั้งล่าสุดที่เกิดแรงบันดาลใจ
เมื่อคืนเลยครับ ที่โรงแรม ผมรู้สึกอยากจะหาอะไรกินซักหน่อย แบบพิซซ่าหรืออะไรก็ได้ ผมก็เลยเดินไปที่คาเฟ่ของโรงแรม เพราะตอนนั้นผมคิดว่าถ้าเดินออกไปหาข้าวกินข้างนอกก็คงไม่มีร้านไหนเปิดแล้ว แล้วตอนนั้นผมก็ปิ๊งไอเดียขึ้นมา แต่ดันไม่มีกระดาษเลยจดลงบนแขน (สื่อ: มีชื่อเพลงหรือยัง เขียนเกี่ยวกับอะไร) ยังครับ บอกไม่ได้ด้วย เรื่องมันค่อนข้างน่าเกลียด (หัวเราะ)
สิ่งสุดท้ายที่คุณจะพูดก่อนจากโลกนี้ไป
อย่าได้สนใจแม่แต่น้อย ว่าคนอื่นจะทำอะไร มันไม่มีประโยชน์กับสิ่งที่คุณกำลังทำอยู่ แล้วจงสนุกกับทุกสิ่งที่คุณทำ เช่นการได้กินอาหารอร่อย ๆ (หัวเราะ)
