ชวนมาวิ่งชนในวงมอชกับชาวป๊อปพังก์ที่งาน Neckdeep Live in Bangkok
- Writer: Malaivee Swangpol
- Photographer: Jedsada Jantanapak
หลาย ๆ คนอาจจะยังไม่เคยได้ยินชื่อของ Neckdeep เกริ่นสั้น ๆ พวกเขาคือวงป๊อปพังก์จากเวลส์ สหราชอาณาจักร ซึ่งได้โอกาสไปอยู่กับค่าย Hopeless Records บ้านของศิลปินเมทัล พังก์ ชื่อดังขวัญใจวัยรุ่น วันนี้พวกเขามาเยือนไทยเมื่อวันที่ 14 มีนาคมที่ผ่านมา พร้อมกับสร้างความประทับใจให้กับชาวป๊อปพังก์ทั่วเมือง จะสนุก จะมันแค่ไหน ตามเรามาเลย
ก่อนวง Neckdeep จะขึ้นเล่น ก็มีวงเปิดเท่ ๆ จากไทยอย่าง Land for Loners วงป๊อปพังก์, In Vice Versa วงเมทัล โพสต์ฮาร์ดคอร์สุดเท่, Ritalinn วงขวัญใจวัยรุ่นอายุยืนยาว และ Patriots จากมาเลเซีย ซึ่งยิ่งผ่านไปทีละวง ๆ คนก็เริ่มแน่นขึ้น งานวันนี้ถือว่าซาวด์โดยรวมใช้ได้เลย ก่อนจะถึง Neckdeep ผู้ชมก็ได้วอร์มอัพด้วยการ เซอร์เคิลพิต, มอช, ทูสเต็ป และอีกมากมาย ตื่นเต้นแล้วจ้า ก่อนวงจะขึ้นเล่น มีเสียงประกาศแว่วมาว่าห้ามเซิร์ฟ, ห้ามสเตจไดฟ์ และห้ามกระทำการใด ๆ ที่จะเป็นอันตราย ซึ่งก็ดี แต่ก็มีเสียงไม่พอใจนิดหน่อย ซึ่งสุดท้ายผลก็คือมีคนเซิร์ฟอยู่ดีจ้า แง
ประมาณสี่ทุ่ม วงก็เข้าประจำที่ โดยเปิดตัวสมาชิกด้วยเสียงดังสะเทือนลั่นโลก เปิดเพลงแรกด้วย Happy Judgement Day เพลงที่เรียกร้องให้ทุกคนต้องโยกหัว แค่เพลงแรกคนก็เริ่มสนุกแล้ว ทั้งวิ่ง ทั้งแท็กกันอย่างสนุกสนาน ต่อกันเลยด้วย Lime St. ซึ่งทำให้ทั้งฮอลล์ร่วมกระโดดพร้อมกัน จบเพลงนี้ Ben Barlow นักร้องของวงทักทายว่า ‘นี่เป็นครั้งแรกที่เรามาที่นี่ และมันสนุกสุด ๆ (It’s fucking wild!)’ ทักทายกันสั้น ๆ ก็เข้าเพลง Gold Step ที่วงชวนให้ทุกคนยกมือขึ้นเหนือหัว และทุกคนก็ให้ความร่วมมือร้องท่อน ‘Sometimes things will bend you, but trust me you’ll be fine.’ รวมถึงท่อนเด็ด ‘Always got me feeling like I’m fucked’ ที่ทุกคนตะโกนคำว่า ‘Fuck!’ พร้อมกัน สนุกมาก ๆ
จากนั้นมือเบสของวง Fil Thorpe-Evans ได้ถามทุกคนว่า ‘Are you having a good time?’ ซึ่งแน่นอนว่าพวกเราพร้อมใจกันตอบว่า ‘Yes!’ แล้วต่อด้วยการถามว่า มีใครมีอัลบั้ม The Peace And The Panic มั้ย แล้วรู้ไหมว่าเพลงแรกของอัลบั้มคืออะไร? หลาย ๆ คนก็ตอบได้ ซึ่งไม่กี่อึดใจ เฉลยก็ดังขึ้น กับเพลง Motion Sickness ก็ดังลั่นขึ้นมา และตามมาติด ๆ ด้วย What Do You Expect? ซึ่งเป็นเพลงแรกที่วงแต่งขึ้นมา ก่อนจะต่อด้วยเพลง Kali Ma ที่เบน นักร้องนำดูเหนื่อยไม่ไหวแล้วกับอากาศร้อนอบภายในฮอลล์จนต้องถอดเสื้อ จากนั้นเบนก็พูดขอบคุณ Jeremy McKinnon นักร้องจาก A Day To Remember ที่ซึ่งมีส่วนช่วยในอัลบั้ม Life’s Not Out To Get You ก่อนจะเข้าสู่เพลง Rock Bottom เพลงสุดท้ายในอัลบั้มนั้น ก่อนจะวนกลับมาเป็นเพลงต้นอัลบั้มกับ Citizens of the Earth ที่เปิด MIDI เพลงแนว ๆ 50s ชิว ๆ มาตัดอารมณ์ก่อนจะเข้าเพลง แต่พอเล่นไปไม่นานก็ได้เกิดเซอร์เคิลพิตขึ้นรัว ๆ สนุกมาก ๆ
ต่อกันด้วย Don’t Wait และก่อนจะเข้า Parachute เบนได้มาดึงซึ้งนิดนึงว่า การที่พวกเขาได้เดินทางทั่วโลกนั้นเป็นสิ่งที่พิเศษมาก ๆ ซึ่งชีวิตของเขาก็เปลี่ยนไปเยอะมาก วันนี้เขาจึงอยากจะส่งต่อแรงบันดาลใจดี ๆ ว่าโลกนี้ยังเป็นที่ ๆ สวยงามอยู่ ซึ่งท่อนบริดจ์ก่อนจะเข้าฮุคสุดท้าย ‘I wanna break out and get away, I wanna just try and live for me. ‘Cause if we don’t try then we won’t believe, That we could have had it that.’ ทุกคนช่วยกันร้องอย่างพร้อมเพรียง จนเบนเอ่ยปากชมว่า ‘That was beautiful! Thank you’ และสามเพลงต่อจากนี้ก็เกือบทำให้น้ำตาเราไหลด้วยความงดงามของเพลงและความตื่นเต้นที่ได้ดูวงโปรดที่ไทยซักที ฮือ ๆ เริ่มจาก In Bloom ที่เบนบอกว่า ‘นี่คือเพลงที่มีความหมายที่สุดที่เราเคยเขียน มาร้องตามด้วยกันนะ’ ตามมาด้วย December ที่คนดูช่วยกันปรบมือ แล้วปิดด้วย A Part Of Me ซึ่งเบนบอก ‘คุณรู้นะว่านี่เพลงอะไร!’ และพอถึงท่อนคู่ชายหญิง คนดูก็ช่วยกันร้องสลับ ๆ ซึ่งจากที่เพลงนี้ก็ซึ้งอยู่แล้ว พอมาเจอแบบนี้ยิ่งซึ้งเข้าไปอีก ฮือ แล้วก็ปิดท้ายก่อนจะรอให้เราลุ้นว่าจะมีอังกอร์ซักกี่เพลงกันน้า
ไม่กี่อึดใจ วงก็กลับมากับ Can’t Kick Up The Roots ซึ่งเป็นอีกครั้งที่เราได้ยินคำว่า ‘Fuck You!’ ดังลั่นในท่อน ‘So fuck you to the world, and stand your ground’ ซึ่งก่อนจะลากันไปอย่างสมบูรณ์แบบ เบนก็พูดขอบคุณเพื่อน ๆ และทีมงานที่พากันมาถึงวันนี้ แล้วยังบอกให้เราดีใจอีกว่า ‘จะไปบอกเพื่อน ๆ เราในทุก ๆ วงว่าให้มาเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เพราะแม่งโคตรสนุก!’ และปิดท้ายคืนอย่างงดงามด้วย Where Do We Go When We Go ที่ทุกคนร้องตามท่อน ‘Pain, pain go away, come back another day.’ ซึ่งบอกเลยว่าถ้าใครกำลังซึม ๆ หรือถ้าเจอเรื่องร้าย ๆ เพลงนี้จะฮีลจิตวิญญาณคุณได้อย่างดี
นับว่าเป็นค่ำคืนดี ๆ ที่ทำให้เราและใครหลาย ๆ คนมีความสุขมากแน่ ๆ อย่างน้อยกลับบ้านไปก็ต้องมีปวดตัวกันบ้าง ถึงแม้วันนี้จะร้อนอบอ้าวและคนดูเหมือนจะแน่นเกินสถานที่ไปนิด แต่การแสดงของวงก็ทำได้อย่างยอดเยี่ยม ก่อนกลับก็แวะเปย์เสื้ออะไรกันไปอีก หมดตัวกันไปจ้า หวังว่าในอนาคตพี่ ๆ ผู้จัดจะใจดีพาวงแนว ๆ นี้มาอีกเน้อ ขาดแคลนสุด ๆ กราบ
