ความประทับใจกึกก้องทุกโสตประสาท POND วงที่เรารอมานาน กับโชว์ที่ดีที่สุดของพวกเขาเมื่อคืนนี้
- Story and photos by Montipa Virojpan
จำโมเมนต์ที่จู่ ๆ เพจ Viji Corp ลงโพสต์เกี่ยวกับเพลง psychedelic แบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย วินาทีนั้นชาวไทยสายย้วยหลายคนคงภาวนาให้วงที่จะมาเป็น Tame Impala แต่เราเนี่ยเหมือนเคยเห็นแว้บ ๆ ก่อนหน้านั้นนิดนึงว่าวงญาติมิตรใกล้ชิดอย่าง Pond เพิ่งประกาศทัวร์เอเชีย เราจึงค่อนข้างมั่นอกมั่นใจว่าน่าจะเป็นแก๊งหลังมากกว่า และทันทีที่โปสเตอร์ทางการถูกปล่อยออกมา เราก็อดรนทนไม่ไหวอยากให้วันที่จะได้ดูพวกเขามาถึงเร็ว ๆ แต่กลับมีแฟนเพลงเทมหลายคนแสดงท่าทีเสียดายที่หวยไม่ได้ลงวงโปรดของพวกเขา… จุดนรี้พรี่อยากจะบอกน้อง ๆ ว่า มึง จง มา ดู Pond แล้วมึงจะไม่คิดแบบน้านนนนน!!!!
Pond คือวงดนตรีนีโอไซคีเดเลีย สเปซร็อก ที่ขยันทำเพลงออกมาอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ปี 2008 จนเราตามฟังแทบไม่ทัน มีหลายอัลบั้มที่เป็นมาสเตอร์พีซของชาวเราและอยากฟังสด ๆ เป็นบุญหูสักครั้ง (‘Psychedelic Mango’, ‘Beard, Wives, Denim’, and ‘Man It Feels Like Space Again’ are da bestttt) นอกจากนี้พวกเขายังเป็นมิตรสหายกับคณะ Tame Impala เพราะสมาชิกบางคนจากทั้งสองวงเคยเป็นส่วนหนึ่งในวงของกันและกัน แถมยังมักจะผลัดเปลี่ยนไปช่วยกันเล่นทัวร์อยู่บ่อย ๆ (Jay Watson มือเบสและซินธ์เคยเป็นมือกลองให้เทม ส่วน Nick Allbrook มือกีตาร์และนักร้องนำเคยเป็นมือกีตาร์ให้เทมและไปช่วยซาวด์เช็กที่กัวลาลัมเปอร์เมื่อปีก่อนด้วย) แถมยังเคยทำวงด้วยกันในชื่อ Mink Mussel Creek ที่ล่าสุดก็ประกาศว่าจะกลับมารวมตัวกันอีกครั้ง ระหว่างที่เรารออะไรต่าง ๆ นานาก็ไปฟังเพลงใหม่ของเทม List Of People (To Try And Forget About) เพลงนี้จะไปอยู่ใน EP Currents B-Side & Remixes ร่วมกับเพลงใหม่และเพลงอื่น ๆ จากอัลบั้ม Currents ที่ถูกเอาไปรีมิกซ์ตามชื่อ EP กับตอนนี้ก็ได้เวลาไปดู Pond กันจริง ๆ แล้วล่ะ
เพื่อน ๆ ที่ติดตาม ระเห็ดเตร็ดเตร่ คงรู้ว่าเราเพิ่งกลับมาจากเทศกาลดนตรี Clockenflap และงานนั้นก็มี Pond ไปเล่นด้วย จุดนี้อาจจะสงสัยว่าทำไมเอ็งต้องไปดูวงนี้บ่อย ๆ ฟะ ตอบให้ว่า 1) เพราะรักวงนี้มาก 2) เพราะรู้มาว่า setlist ที่จะเล่นในเฟสติวัลกับโชว์เดี่ยวของหลาย ๆ วงมักจะไม่เหมือนกัน และสุดท้าย 3) มีความเชื่อว่าโชว์เดี่ยวของวงมักจะได้บรรยากาศที่อินกว่าทั้งวงและคนที่มาดู เพราะความเป็น ‘โชว์ของตัวเองคนเดียว’ มันมีความมั่นใจ มีความกันเอง และพลังงานที่รับส่งระหว่างวงกับแฟนเพลงของวงโดยเฉพาะมันสร้าง vibes บางอย่างขึ้นมาได้ ซึ่งก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ เพราะที่ Clockenflap ไม่ได้เล่นเพลงพีค ๆ ที่รออยู่หลายเพลง และเอาจริงว่าโชว์เมื่อคืนนี้เป็นโชว์ที่ดีที่สุดในบรรดาคอนเสิร์ตที่ผ่านมาของปีนี้เลย
21 พฤศจิกายน 2560
เราไปถึงที่งานตอนเวลาสองทุ่มแบบพอดิบพอดี คือทีแรกก็คิดว่าจะไม่ทันละ รถติดเอย เวนิวใหม่เอย พอไปทันก็โล่งใจ และพบว่านครินทร์สเปซเป็นสถานที่จัดงานแห่งใหม่ที่ดูเข้าที่เข้าทางอยู่ไม่น้อย บันไดที่จะขึ้นไปยังฮอลคอนเสิร์ตมี lighting สีม่วงสลับชมพูตาม art direction ของทัวร์ กับ visual สุดมึนเมาที่เป็น motion detect จับตามการเคลื่อนไหวของคนที่เดินผ่านไปปรากฏบนจอแล้วดูเป็นภาพมึนเมาสุดเท่ ผลงานโดย Sirasith Visual อีกแล้วครับท่าน
เวลา 20.15 โดยประมาณ Koichi Shimizu ก็ขึ้นมาประจำตำแหน่ง เราอยากดูโชว์ของเขาในครั้งนี้เป็นพิเศษเพราะเขาเองก็ห่างหายจากโชว์ที่บ้านเราไปนาน บวกกับการวางมือจากค่าย SO::ON Dry Flower และอะไรหลาย ๆ อย่างก็มีความคิดถึงเป็นธรรมดา อีกทั้งความที่งานของเขาเป็นดนตรีอิเล็กทรอนิกทดลองโดยใช้อุปกรณ์อนาล็อกหรือโมดูลาร์ซินธิไซเซอร์เป็นส่วนใหญ่ก็ค่อนข้างเป็นอะไรที่คาดเดาไม่ได้อยู่แล้ว เราเลยอยากรู้ว่าหนนี้เขาจะมีอะไรมาโชว์เราบ้าง
โชว์เมื่อคืนนี้เริ่มที่การร่ายมนต์ใส่คนดูด้วยเสียงแตกพร่า ระหว่างที่หลายคนตั้งใจฟังและพยายามเข้าใจสิ่งที่เขาถ่ายทอดอยู่ ไฟสลัวก็ค่อย ๆ ฉายแสงออกมาและฉาบทั่วทั้งเวทีให้กลายเป็นสีแดงเข้ม ทำให้เสียงหนักหน่วงที่ก้องกังวานอยู่นั้นมีความลึกลับและรุนแรงมากยิ่งขึ้น แล้วก็เริ่มใส่เลเยอร์ของเสียงต่าง ๆ เข้ามา จากนั้นประมาณสิบนาทีดนตรีจากพ่อมดนอยซ์คนนี้ก็เปลี่ยนไปกลายเป็นบีตที่มีห้องจังหวะมากขึ้น คนดูหลายคนก็เริ่มจับจังหวะถูกและโยกตามได้ ไม่นานนักบีตก็เริ่มถี่ขึ้นและกลายเป็นเพลงเทคโนยุคเก่าที่หนักแน่น ตอนนี้ฮอลร้อนระอุไปด้วยเพลงที่เร่งอุณหภูมิในร่างกายและร้อนฉ่าขึ้นได้ด้วยการออกสเต็ปอย่างบ้าคลั่ง (ของฉันเอง) ยิ่งเพลงสุดท้ายมีความเป็น dancehall เบา ๆ รู้สึกขอบคุณตัวเองที่ไปลงคลาสเต้นเพลงแนวนี้มา บีตหนัก ๆ โยก ๆ กับจาไมกันแร็ปนี่ bounce กันอย่างมันอะพี่น้อง บอกเลยว่าโชว์ของโคอิชิไม่เหวออย่างที่คิด คือเซอร์ไพรส์ ทรงพลัง และสนุกมากจนอยากให้เล่นต่ออีกพักใหญ่ ๆ (ใครรู้ว่าพี่โคจะไปเล่นงานไหนอีกรีบส่งข่าวด่วน)
จากนั้นประมาณสี่ทุ่ม Shiny Joe ก็ขึ้นมาเช็กอุปกรณ์บนเวที มีแฟน ๆ บางกลุ่มส่งเสียงกรี๊ดและเรียกเขา ซึ่งเขาก็หันมายิ้มโบกมือทักทายก่อนจะลงไป จนแล้วจนรอดเวลาสี่ทุ่มครึ่ง ไฟเฮาส์ก็ดับลงพร้อมเสียงโห่ร้องอย่างตื่นเต้นจากคนดูอีกครั้ง สมาชิก Pond ขึ้นมาประกฏตัวตรงหน้าพวกเราและเริ่มบรรเลงสองเพลงเร้าอารมณ์จากอัลบั้มล่าสุด The Weather อย่าง 30,000 Megatons จากนั้นก็ต่อด้วย Sweep Me Off My Feet กันแบบติด ๆ ก่อนที่นิคจะพูดว่า ‘Thank you!’ ด้วยเสียงสูงปรี๊ดแบบตัวการ์ตูน น่ารักมาก แล้วก็เล่นเพลงดีด ๆ Elvis’ Flaming Star จากชุด Man It Feels Like Space Again พอจบเพลงเจย์ก็ถามว่า ‘I have a question, Chang or Singha?’ คนดูนี่ขำก๊าก
จากนั้นก็เล่นเพลง Waiting Around for Grace จากชุดเดียวกัน ขณะกำลังลองล่อยชวนฝันในช่วงเวิร์สแรกของเพลง แล้วพอเพลงเล่นเร็วขึ้นเท่านั้นแหละ ตอนนั้นจำได้ว่ามีเบียร์สาดมาโดนหน้าพี่เต็ม ๆ เลยจ้า ก็แบบ ใครวะ!!! จริง ๆ แล้วคือพี่แกเล่นสาดมาจากเวที เรายืนค่อนมาทางหลัง ๆ ฮอลแล้วยังโดนอะ ไกลเว่อวัง ช่วงซินธ์ ‘ตื่อดือดือดือดื๊อ’ ท้ายเพลงก็มีแฟนเพลงฮัมตาม แล้วก็กลับไปเล่นเพลงจากอัลบั้มใหม่ Zen Automaton ซึ่งเพลงนี้นิคกี้ก็เป่าฟลุตคลอไปกับเพลง ให้บรรยากาศล่องลอยบวกกับซาวด์แบบ oriental สมชื่อเพลงมาก ๆ แล้วจึงตามมาด้วยเพลง Fire In The Water
ตอนนี้เองเจย์บอกเราว่าพวกเขาจะเล่นเพลงที่เก่ามาก ๆ เพลงนึงของวง ซึ่งเราร้องดังมากเมื่อเขาพูดถึงอัลบั้ม Psychedelic Mango ซึ่งเป็นงานชุดแรกของพวกเขา ก็ลุ้นว่าจะเล่นเพลงอะไรสุดท้ายก็จัดเพลง Don’t Look At The Sun Or You’ll Go Blind ให้ได้ฟังกัน แล้วนิคก็เดินลงจากเวทีมาร้องเพลงท่ามกลางคนดู เป็นนาทีสุดมนต์ขลังที่เราได้ย้อนอดีตเหมือนไปทำความรู้จักกับพวกเขาอีกครั้ง พอจบเพลง เจย์บอกว่า ‘ดีใจมากที่ได้มาที่นี่ เป็นครั้งแรกของพวกเขาที่ได้มาเล่นประเทศที่งดงาม มีอาหารอร่อย และเขาชอบมวยไทย แล้วพวกคุณก็น่าประทับใจมาก ๆ’ ยาหอมกันไปได้แปปนึงก็ไม่รีรอที่จะนำเข้าเพลงที่เรารอคอยมาตลอด Sitting Up On Our Crane เพลงนี้เป็นเพลงที่เราฟังแล้วต้องกดเล่นซ้ำแทบทุกครั้งไป และวันนี้ก็ได้แหกปากลั่นฮอลกับเพื่อน ๆ เป็นโมเมนต์ที่มีความสุขมาก จบเพลงเจย์ถึงกับเอ่ยปากว่า ‘Thank you. This is amazing’ น้ำตาจะไหล
แล้วก็ต่อกันที่งานชุดใหม่ Paint Me Silver กับ All I Want for Xmas (Is a Tascam 388) นิคถามคนดูว่า ‘Are you having fun?’ คนดูก็ตะโกน เยี้ยยยยยยย กันบ้าคลั่งมาก แล้วนางก็ตอบกลับมาว่า ‘Me too’ ก่อนจะตามด้วย ‘Me three’ โอ้โห ไม่คิดว่าออสซีจะเล่นมุขห้าบาทสิบบาทกับเขาด้วย เพื่อไม่ให้เจื่อนกันไปกว่านี้ เขาเลยบอกว่า ‘ต่อไปเราจะเล่นเพลงที่ยาวหน่อยนะ’ นั่นคือเพลง Edge Of The World, Pt. 1 และ 2 พร้อมส่งเพลง Giant Tortoise มาเอาใจแฟน ๆ ตอนท่อนที่เป็นไลน์กีตาร์กับเบสสุดติดหูนี่มีกลุ่มคนดูร้องตามทุกโน้ต แบบ ฟีลดีมาก สนุกมาก บ้าไปแล้ว นิคบอกกับพวกเราว่า ‘Such a beautiful, thank you’ แล้วปิดท้ายด้วย The Weather ก่อนสมาชิกทุกคนจะเดินลงจากเวทีไป
ช่วงอังกอร์เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แทบจะทันที และไม่ทำให้เราต้องรอนานจนเกินไปนัก เพราะแฟนเพลงต่างพากันตะโกนขึ้นไปบนเวทีเรียกร้องให้พวกเขากลับมา ความดีงามคือปิดท้ายด้วย Man It Feels Like Space Again เพลงที่รวบรวมความหลากหลายของสีสันดนตรีที่ทำให้เราบันเทิงตลอดการรับฟังเพลงนี้ เมื่อจบโชว์หลายคนก็ทยอยเดินออกจากฮอล แต่ยังมีแฟนคลับบางกลุ่มรอที่จะถ่ายรูปกับสมาชิก นิคและเจย์หายตัวไปอย่างรวดเร็ว เราเลยได้ชักภาพร่วมกับโจและเจมี่แทน
แม้ว่าเพลงฮิตหลายเพลงไม่ได้ถูกเล่นเพราะเป็นทัวร์โปรโมตอัลบั้มใหม่ก็อาจทำให้แฟนเพลงรุ่นดึกน้อยใจไปบ้าง แต่บรรดาเพลงใหม่ ๆ ของพวกเขาก็ไม่ทำให้เราตะขิดตะขวงใจใด ๆ กลับถูกจริตกับความเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีและสดใหม่นี้ด้วยซ้ำ เรารู้สึกยอมรับความเป็นยอดฝีมือสุดสร้างสรรค์ของพวกเขา กลุ่มคนที่บุกเบิกนีโอไซคีเดเลียและทำให้เกิดเป็น Australian sound ที่มีเอกลักษณ์ อีกทั้งเราไม่รู้ว่าคิดไปเองไหม แต่เมื่อคืนสัมผัสได้ว่า Pond ดูประทับใจกับทั้งโชว์และคนดูมากจริง ๆ คือเขาก็คงไม่ได้คาดหวังมาก่อนว่าแฟนเพลงชาวไทยจะอินหรือจะเย้วกับเพลงของพวกเขาขนาดนั้น แต่จากที่สมาชิกยิ้ม พูดคุย ทักทาย เล่น และขอบคุณเราอย่างสุภาพหลายครั้งหลายครา หรือบทเพลงที่บรรเลงออกมาอย่างละเมียดละไม (คือพวกนี้แม่งก็เก่งอยู่แล้วด้วยไง) ทำให้เรารู้สึกว่าพวกเขาตั้งใจเล่นและแฮปปี้กับโชว์เมื่อคืนจริง ๆ วงดี ซาวด์ดี วิชวลไลท์ติ้งก็ดี พิมพ์ไปน้ำตาจะไหล คือความอิ่มหูอิ่มตาอิ่มใจยังอยู่ครบจนถึงบัดนี้
