ย้อนเวลากลับไปเมื่อ 2 ปีที่แล้ว ผมได้มีโอกาสสัมภาษณ์วงดนตรีวงนึงที่เป็นกระแสร้อนแรงมากในช่วงนั้น วงดนตรีวงนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก 3 สาว “Jelly Rocket” เรื่องราวที่เราได้สนทนาในครั้งนั้นทุกอย่างมันใหม่มาก ทั้งตัวผมเองก็ดี วงก็ดี ทุกอย่างมันใหม่ไปหมด ผมได้เห็นการเติบโตของพวกเธอในวงการเพลงไทยบ้านเราอยู่เสมอ ทำให้ผมรู้สึกว่า ถึงเวลาแล้วที่เราจะกลับมานั่งคุยกับ 3 สาวอีกครั้งในเรื่องที่โตขึ้นและหลาย ๆ เรื่องที่ผมอยากรู้ว่า ตอนนี้เสียงดนตรีพาพวกเธอไปเจออะไรกันมาบ้าง เรื่องราวของพวกเธอจะเป็นอย่างไร เรียนเชิญติดตามเลื่อนลงมาอ่านกันเลย 

Part 1 : เพลงดังแล้วหายตัว…หายตัวแล้วกลับมา

เรื่องราวที่ผมสงสัยสิ่งแรกหลังจากที่ได้นั่งคุยกับ 3 สาวในครั้งนั้น คือ ผมสงสัยว่าช่วงเวลาที่เพลง ลืม ปล่อยออกมาจนดังติดชาร์ตเพลงหลาย ๆ ที่ แต่ทำไมพวกเธอกลับเลือกอยู่พักวงไป ไม่กอบโกยชื่อเสียงในระยะเวลานั้นไว้ เพราะสาเหตุอะไร 3 สาวพร้อมแล้วที่จะให้คำตอบครั้งแรกแบบเต็ม ๆ กับฟังใจซีน 

หลังจากปล่อยเพลง ลืม แล้ว ทำไมถึงตัดสินใจพักวงชั่วคราว

ภัค: ตอนนั้นไม่ได้ตัดสินใจนะ แต่มันจำเป็น (หัวเราะ) มันเป็นเรื่องของความบังเอิญด้วยที่ว่าปั้นเรียนจบแล้วอยากไปประเทศสหรัฐอเมริกาเพื่อไปเที่ยวหาประสบการณ์ใช้ชีวิต โมก็ต้องไปฝึกตำรวจด้วย ภัคเองก็อยู่ปี 4 แล้ว เราต้องตั้งใจเรียน ทั้งวงเลยมานั่งคิดว่าควรเคลียร์ภารกิจทั้งหมดในชีวิตให้เสร็จก่อนแล้วค่อยกลับมาทำวงอีกครั้ง เลยหยุดพักไปตอนนั้นประมาณ 5 เดือนมั้ง

ปั้น: (หัวเราะ) ใช่ ช่วงนั้นเราไปเริงร่าอยู่ที่ประเทศสหรัฐอเมริกา

โม: ส่วนโมเองไปฝึกอยู่ในโรงเรียนนายร้อยตำรวจอยู่ 4 เดือน (ฟังใจซีน: ทำไมถึงอยากเรียนนายร้อยตำรวจ) จริง ๆ เราไม่ได้อยากเป็นนายร้อยหรอก แต่ไปสมัครโรงเรียนตำรวจ ซึ่งจะมีสาขาดุริยางค์อยู่ในนั้น พอสมัครเข้าไปเราก็ได้เป็นขั้นนายร้อย เขาจะมีการอบรมกฎระเบียบทั้งหมดของนายร้อยตำรวจเลยซึ่งเราก็ต้องฝึก แต่ปัจจุบันตอนนี้เราออกจากดุริยางค์แล้วนะ มาอยู่กองอำนวยการ ดูแลเรื่องเอกสารไป

ช่วงที่พักวงไปได้ติดต่อทำเพลงออนไลน์กันบ้างไหม

ปั้น: ติดต่ออยู่ตลอดค่ะ แต่ไม่ได้คุยกันเรื่องเพลงเลย ส่วนใหญ่จะถามกันว่าเป็นอย่างไรกันบ้างมากกว่า

ภัค: ขอบคุณที่เราเกิดในยุค 2000 (หัวเราะ) ทำให้เราได้ติดต่อสื่อสารกันง่ายขึ้นกว่าสมัยก่อน มันเลยทำให้ไม่ได้ห่างกันไปเลยนะ ได้คุยกันทุกวันอยู่เหมือนเดิม

งานแสดงที่เข้ามาในช่วงที่หยุดพักวงไปเยอะรึเปล่า

ภัค: มันหยุดวงช่วงกลางปีพอดี เป็นช่วงที่งานไม่ค่อยเยอะ ถือเป็นช่วงที่ดี ทุกอย่างเพอร์เฟกต์ กลับมาอีกทีปลายปีก็มีงานเข้ามานะ เลยรู้สึกว่างานก็ไม่ได้ติดต่อเข้ามาเยอะเท่าไร พวกเรากลับมาทุกอย่างมันลงตัวพอดี

ปั้น: เรากลับมาก็อ้วนขึ้น (หัวเราะ)

โม: เราด้วย ตอนที่ฝึกอยู่น้ำหนักลงไปหลายกิโลนะ แต่พอกลับมาก็หนักเท่าเดิม (หัวเราะ)

ปั้น: งานแรกที่กลับมาน่าจะเป็นงาน Indieinspiration พอดี เป็นงานแรกของพวกเรา ประทับใจมากที่เห็นเพื่อน ๆ แฟน ๆ กลับมาดูเราอยู่

ภัค: นึกว่าจะหายไปแล้วด้วย (หัวเราะ)

กลัวแฟนเพลงหายไหม

ปั้น: ไม่ได้เรียกว่ากลัวนะเรื่องของแฟนเพลงอะ

ภัค: เราคิดไว้ว่าถ้าปล่อยเพลงใหม่ก็คงมีคนฟังกลับมาฟังเราใหม่อีกมั้ง

โม: ไม่กลัวเหมือนกันนะ เพราะสุดท้ายเราเชื่อว่าพวกเขาเข้าใจในการพักวงของเรา รอเราได้

ปัจจุบันนี้คิดว่าเป็นวงหน้าใหม่อยู่รึเปล่า

โม: เพิ่งมารู้สึกวันนี้เองว่าอยู่มาสองปีแล้วก็ยังหน้าใหม่อยู่เลย (หัวเราะ) อาจจะเป็นเพราะว่าเรายังเด็กอยู่

ปั้น: หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเรายังไม่อยากโตนั่นเอง (หัวเราะ)

โม: มันยังไม่ค่อยเจอคนอายุน้อยกว่าเราด้วย เลยรู้สึกเป็นเด็กอยู่ตลอดเวลา

ปั้น: หรือเพราะเรายังไม่มีอัลบั้มมันเลยดูยังเด็กอยู่ก็ไม่รู้ แต่จริง ๆ เราดูโตขึ้นนะ เมื่อมาอยู่ในวงการเพลงนาน ๆ ทั้งในแง่ของการจัดการตัวเองด้วย ตอนแรกเราจะมีพี่อ้นมาช่วย แต่พอเราได้ทำอะไรกันเป็นแล้ว ทั้งเรื่องการติดต่อเอง การทำดนตรีเอง การจัดสรรเวลา ทุกอย่างมันไปในทางที่ดีขึ้น ทุกวันนี้ทั้งวงก็ช่วย ๆ กันดูทุกเรื่องมาเสมอนะ มันจะไม่แบ่งกันว่าใครต้องทำอะไร เราจะแบ่งกันว่าเรามาช่วยกันทำให้มันดีที่สุดเท่านั้นก็โอเคแล้ว

จริง ๆ เราดูโตขึ้นนะ เมื่อมาอยู่ในวงการเพลงนาน ๆ ทั้งในแง่ของการจัดการตัวเองด้วย พอเราได้ทำอะไรกันเป็นแล้ว ทั้งเรื่องการติดต่อเอง การทำดนตรีเอง การจัดสรรเวลา ทุกอย่างมันไปในทางที่ดีขึ้นกว่าสมัยก่อนเยอะเลย

ประสบการณ์ในการเล่นสดพัฒนาไปในถึงจุดไหนแล้ว

ภัค: ดีขึ้นนะ ช่วงแรก ๆ เราจะมีความล่กกันอยู่ในวง ถ้างานไหนไม่มีซาวนด์เช็ก เราต้องขึ้นไปเล่นก็บอกกันในวงว่า เฮ้ย สู้ ๆ นะ

ปั้น: ตอนแรก ๆ ยังไม่มีคนรู้จักเพลงเราเยอะขนาดนั้น ก็เลยอาจจะต้องขยัน Entertain คนดูมากขึ้นด้วย มาตอนนี้มันไปในทางที่ดีแล้วอะ

โม: เรื่องโชว์โมว่าก็ดีขึ้นเยอะนะ ปั้นพูดเก่งขึ้น สำหรับการเชื่อมเพลงแต่ละเพลง

ภัค: สมัยก่อนปั้นเป็นคนขี้อายมาก ไม่ค่อยพูดเลย

ปั้น: ช่วงแรก ๆ เราจะเล่นมุกแป้กบ่อยด้วย (หัวเราะ) คือเคยเล่นร้านมาก่อนไง Transition มันแบ่งไม่ถูกว่าจะพูดยังไง เพราะสถานการณ์ต่างกัน เราก็ต้องคิดว่าจะพูดยังไง จะ Entertain คนยังไง ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้ว เราเล่นกันเป็นวงมานาน รู้สึกว่าสามารถเชื่อมต่อกันได้ดีขึ้น

บนเวทียังรู้สึกตื่นเต้นอยู่บ้างไหม

ปั้น: มันก็ตื่นเต้นทุกงานนะ แต่จะแตกต่างจากเมื่อก่อนแล้ว

ภัค: ไม่ได้ตื่นเต้นแบบ Panic นะ แต่ตื่นเต้นแบบจะได้เล่นแล้วนะ ใกล้ได้ขึ้นไปเล่นแล้ว

ปั้น: เมื่อก่อนจะเรา Nervous มาก ๆ แต่ตอนนี้ฉันอยากเล่นแล้ว ตื่นเต้นจัง คนดูจะสนุกกับเราไหม พร้อมกันรึยัง อารมณ์แบบนี้มากกว่า

Backup อีก 2 คนของวง Jelly Rocket คือใคร

ปั้น: พี่ดอย (วง Safeplanet) เป็นพี่ที่คณะ ส่วนน้องยี่ (วง Safeplanet) ก็เป็นรุ่นน้องที่คณะ

โม: ตอนแรกโมเรียนเกี่ยวกับการอัดเพลงแล้วพี่ดอยเขาจะมาตีกลองช่วยเรา เวลามีงานอัดเพลงที่ต้องส่งอาจารย์ โมจะเรียกพี่ดอยมาช่วยตีให้ โมรู้สึกว่าชอบการตีกลองของพี่ดอยเลยชักชวนพี่ดอยให้มาช่วยเล่นให้ จากนั้นก็ถามพี่ดอยอีกว่าพอจะมีมือเบสแนะนำไหม พี่ดอยก็แนะนำน้องยี่มา

ปั้น: เขาทั้งสองคนก็เข้าใจแนวเพลงเราด้วย เวลาเล่นด้วยกันนาน ๆ แล้วรู้สึกว่าเล่นเข้ากันได้ดี ทั้งเพลงใหม่และเพลง Cover เขาก็จะเข้าใจแนวทางของวงเราและรู้ว่าต้องเล่นยังไง งานก็เลยดำเนินไปง่ายขึ้น เวลาเราอยู่ห้องซ้อมก็จะเอาเพลงใหม่ ๆ มาแจมกันบ้าง การทำงานก็ราบรื่นลงตัวดีค่ะ

อัลบั้มเต็มตอนนี้ปีนี้จะได้ฟังกันรึเปล่า

ภัค: มีโอกาส 80% นะ

ปั้น: น่าจะมีทั้งหมด 8 เพลง

โม: เราอยากทำแบบ 500 เพลง เพลงละ 5 วินาทีพอ (หัวเราะ)

ค่ายเพลงกับ Jelly Rocket เคยคิดเรื่องนี้ไหม

ปั้น: มีค่ายติดต่อมาตลอดนะ เมื่อกี้ยังโทรมาอยู่เลย

ภัค: มันต้องเข้าไปคุยก่อน เราต้องรู้จักกันก่อน ถึงจะค่อยว่ากันว่าจะเอาไงกันต่อดี

โม: เหมือนตอนนี้เราจะ Slow life ไปแล้ว (หัวเราะ) ดูได้จาก 2 ปีที่ผ่านมา

ปั้น: อย่างภัคก็เพิ่งเรียนจบ รอรับปริญญา ส่วนปั้นก็เพิ่งมีเวลาให้กับวงอย่างเต็มที่เมื่อไม่นานมานี้ เราคิดว่าทุกคนน่าจะทำงานของตัวเองให้เสร็จก่อนแล้วค่อยมาทุ่มกับตรงนี้ให้เต็มที่

ภัค: เป้าหมายของเราตอนนี้คืออัลบั้ม ทำเพลงก่อน พออัลบั้มเสร็จเราถึงจะตัดสินใจว่าจะไปทางไหน ทำอะไรต่อ ตอนนี้เราก็เก็บข้อมูลไว้ ตอนนี้ก็มีหลาย ๆ ที่เข้ามาชวน เราก็เข้าไปคุยทุกที่ให้รู้จักกัน แต่ก็ยังไม่ตัดสินใจ

ปั้น: กว่าเราจะว่างไปหาเขา เขาก็ไม่เอาแล้ว (หัวเราะ) ตอนนี้เราคิดว่าอยากทำอัลบั้มแรกออกมาก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ เพราะตอนนี้ยังไม่มีใครมาบังคับเราให้ทำแนวนั้น แนวนี้ นี่คือจุดยืนของเรา นี่คือ Jelly Rocketอยากทำเองทุกอย่างก่อน เราสามคนจริง ๆ ก็ไม่ได้มีอะไรเหมือนกัน ทั้งเรื่องแนวเพลงหรืออะไรหลาย ๆ อย่าง

เป้าหมายของเราตอนนี้คืออัลบั้ม ทำเพลงก่อน พออัลบั้มเสร็จเราถึงจะตัดสินใจว่าจะไปทางไหน ทำอะไรต่อ

มีการเปรียบเทียบ Jelly Rocket กับ Yellow Fang

ปั้น: จริง ๆ ไม่มีอะไรเหมือนกันเลยนะ แค่เป็นผู้หญิง 3 คนเหมือนกัน แค่นั้นเอง

โม: แล้วก็คนละวัยด้วย อย่างเมื่องาน Indieinspiration ครั้งล่าสุด เราก็ได้เจอกันแล้วมานั่งฟังเพลงพี่ ๆ เขาจริง ๆ แล้ว งานเพลงมันคนละ Gen กันแล้วอะ มันต่างกันเยอะอะ คือ ถ้าหลับตาฟังยังไงก็ไม่เหมือนกัน ถ้าลืมตาฟังก็อาจจะเอามาเปรียบเทียบกันอีกว่าวง 3 คนเหมือนกันอีก โมชอบ Yellow Fang มาก ๆ ซื้อ CD ตามไปดู ชื่นชมพี่ ๆ เขา เอาจริงมันก็ไม่เหมือนกันเลยนะวงเรากับวงพี่เขา

ปั้น: ส่วนตัวเราก็แอบเซ็งนิด ๆ เวลามีคนมาบอกว่าเราเหมือนพี่เขา พวกเราไม่ได้ตั้งใจวางคอนเซปต์ว่าต้องเป็นวงผู้หญิง 3 คนนะ แต่บังเอิญว่าเราสนิทกันไง

ภัค: แล้วมันเป็น 3 คนที่ลงตัวมาก ๆ ด้วย ทำให้การทำงานต่าง ๆ มันก็ค่อนข้างลงตัว

อยากบอกอะไรกับคนที่คิดว่าเราเหมือน Yellow Fang

โม: ต้องลองฟังแล้วคุณจะรู้ว่ามันต่างกันค่ะ อยากให้เปิดใจฟังกันดูนะ

การเป็นวงดนตรีผู้หญิงในวงการเพลงเกิดความเสียเปรียบในการเล่นดนตรีไหม

ปั้น: มันจะเซ็งมากกว่าเวลาคนชอบแซว บางทีเราเข้าใจว่าเขาไม่มีอะไรเล่น แต่เราก็เซ็ง แบบแซวเราทำไม

โม: เซ็งแทนปั้นเลย โดนเยอะมาก มีงานหนึ่งเราขึ้นมาก ได้ยินแล้วพอลงมาเราก็ถามพิธีกรเลยว่าพูดแบบนี้ได้ยังไง ไม่สร้างสรรค์เลย มันทำให้เรารู้อะไรหลายอย่างเลยเกี่ยวกับสิ่งที่เขาคิดกับวงเรา ถึงแม้ว่าเขาจะพูดเอาสนุก แต่มันก็อาจจะเป็นสิ่งแรกที่เขาคิด เขาถึงพูดออกมา คนที่มาดูก็เยอะ แล้วเราก็กังวลว่าคนดูจะมองวงเรายังไง

ปั้น: อยากให้คนมองที่ดนตรีมากขึ้น

โม: มีคอนเสิร์ตจะแจกผ้าปิดตา ทีมไฟคะ ดับไฟเลยค่ะ ตอนนั้นเราว่าเราก็ขึ้นจริงอะ ไม่ได้พูดอะไรไม่ดีกับเขา แต่เราก็แสดงความไม่พอใจออกไป

ปั้น: แต่เขาก็ขอโทษนะ เขากลัวพี่โม (หัวเราะ) เขามองมาเจอพี่โมแล้วเขาเดินหนีเลย

โม: เขาพูดไม่ดีจริง ๆ นี่นา

ภัค: ให้เรายอมที่เขาพูดแบบนั้นก็คงไม่ได้นะ

มีเหตุการณ์อะไรบ้างที่สร้างความประทับใจระหว่างวงกับแฟนเพลง

โม: เอาเป็นล่าสุดเลย อย่างวงเราปล่อยเพลงใหม่ “อิ่มใจ” เล่นที่ขอนแก่นแล้วมีคนร้องตามได้ เรารู้สึกดีมากแล้วนะที่แฟน ๆ ร้องเพลงเราได้ หรืออย่างเพลง ลืม ในท่อน Verse คนก็ช่วยกันร้องท่อนนั้น เราเล่นอยู่ก็มีกำลังใจ

ปั้น: ทุกคนน่ารักมาก ปั้นว่ากำลังใจมันเพิ่มขึ้นหลังจากที่เราได้ยินแฟน ๆ ร้องตามเรา ช่วยกันร้อง ก็เลยมีความมั่นใจที่จะร้องจะเล่นมากกว่าเมื่อก่อน

ภัค: ภัคเองก็รู้สึกดีที่มีหลาย ๆ คนฟังเพลงเราและร้องเพลงเราได้

โม: ภัคเขามีความเป็นผู้หญิงที่สุดในวงแล้ว

ปั้น: ดีใจที่มีคนใส่เสื้อวงด้วย อย่างล่าสุดพี่พาย (พาย ฟังใจ) อยู่หน้าเวที ใส่เสื้อวงมาด้วย น่ารักมาก เห็นพี่พายอินมากจนเขาเอามาตั้งสเตตัสเฟซบุ๊ก แล้วพี่พายก็บอกกับเราว่าโชว์สนุกมาก พี่พายช่วยเราเยอะมากนะ

โม: เวลามีงานแล้วเราไม่รู้ว่าจะจัดการยังไง ก็ได้พี่พายนี่แหละค่ะ คอยชี้แนะ สอนเยอะมาก ขอบคุณพี่พายและพี่ท้อป (ท้อป ฟังใจ) ด้วยค่ะ ขอบคุณจริง ๆ ที่ช่วยเราในหลาย ๆ เรื่อง

• Twitter
• Line