LANDOKMAI ในวันที่ดอกไม้บานสะพรั่ง และการเติบโตด้วยใจยินดีจนมาถึงวัย 23
- Writer: Donratcharat Phromsoonthornsakul
- Visual Designer: Sirikorn Pornanong
LANDOKMAI อูปิม และ แอนท์ ดูโอ้ที่เป็นที่รักของทุกคน ดำเนินชีวิตมาถึงวัย 23 ที่เริ่มต้นการเป็นผู้ใหญ่ด้วยการปวดหลัง การเติบโตในวันที่ดอกไม้บานสะพรั่งเต็มลาน เพลงใหม่จากอัลบัมใหม่ วิธีแก้เครียด เอาตัวเองออกจากความเศร้า ไปจนการเผากันเองตามแบบฉบับของทั้งสองคน จะพาให้ยิ้มและขำตามได้แค่ไหน ไปอ่านกันเลย!
จาก เก็บดอกไม้ สู่ ด้วยใจยินดี คิดว่าตัวเองโตขึ้นมากแค่ไหน
อูปิม: จริง ๆ ตอนเก็บดอกไม้พวกเราปี 1 ปี 2 ตอนนี้ก็เรียนจบกันแล้ว เป็นก้าวใหม่
แอนท์: เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว เราเริ่มปวดหลัง
อูปิม: เราก็ได้เรียนรู้ชีวิตมากขึ้น
แอนท์: การทำงานเปลี่ยนไปเยอะจากเพลงแรก ๆ เป็นระบบมากขึ้น เพราะว่ามีค่ายมาช่วยด้วย
การทำงานภายใต้ค่ายกับ What The Duck
อูปิม: มันดีกว่าที่คิดเยอะเลย ค่ายทำให้เราได้แบบ มีคนรู้จักเรามากขึ้น ค่ายเป็นค่ายที่น่ารักมาก
แอนท์: ไม่ห้ามอะไรเลย
อูปิม: เขาไม่จำกัดเราเลย เขาปล่อยให้เราได้ตัดสินใจ ได้ทำเพลงออกมาด้วยตัวเองโดยไม่มาเปลี่ยนแปลงอะไร
แอนท์: ทำให้เราทำงานเป็นระบบมากขึ้น ค่ายจะวางแผนมาก่อนแล้วเราก็จะมาวางแผนด้วยกันอีกทีว่าต้องส่งอะไรเมื่อไรอีกบ้าง
ทุกวันนี้ยังชอบกินกุ้งเผากันอยู่ไหม หรือมีเมนูใหม่ที่ชอบเพิ่มเหมือนกันแล้วรึเปล่า
แอนท์: ยังเป็นเมนูโปรดในใจหนูตลอดกาล เพิ่มอีกอย่างคือปูนึ่ง
อูปิม: หนูก็ยังชอบกุ้งอยู่ ชอบกินเกาหลีเพิ่มขึ้นมา หนูก็ชอบกุ้ง ชอบอยู่แล้วยังคงชอบอยู่เหมือนเดิม
FJZ: ร้านชื่ออะไรนะ
แอนท์: อยู่หน้ามอเลย ชื่อร้าน ปากมันส์ ศาลายา
ด้วยใจยินดี
อูปิม: เริ่มจากแอนท์โยนคีย์เวิร์ดมาให้ปิมค่ะ “หากย้อนเวลากลับไป ฉันก็ยังเต็มใจจะรักเธออยู่ดี” แอนท์ให้ประโยคนี้มา ปริมเลยเอาประโยคนี้ไปต่อยอด ก็อิงจากชีวิตจริงบ้าง
แอนท์: นั่งไทม์แมชชีนไปแต่ง โดนทุกประโยคเลยอะ จริง ๆ ตอนแรกจะเขียนให้มันเชิงบวกกว่านี้ ด้วยใจยินดีจริง ๆ
อูปิม: แต่ชีวิตก็นำพาให้เราต้องแบบ
แอนท์: เหมือนความสุขมันพาให้เราเศร้าอยู่ดี
อูปิม: ปริมว่าเพลงนี้อบอุ่นมากเลยนะ มันคือความยินดีทั้งน้ำตา ยินดีจากใจจริง โดยไม่ได้ประชดประชันหรือว่าอะไร เป็นคำพูดของปริม ความคิดของปริม มันเหมือนเป็นการเริ่มต้นชีวิตพาร์ทใหม่ของปิมด้วย
ประสบการณ์ไหนที่ทำรู้สึกว่า นี่แหละ ด้วยใจยินดี ที่สุด
อูปิม: ของปิมมันปิมนึกถึงความรักก่อนอันดับแรกเลย เราก็เคยมีความรักแบบป็อปปี้เลิฟมาสมัยเด็ก กับรักที่เราเรียกได้เต็มปากว่ามันคือรักของจริง ไม่ได้ปรุงแต่งใด ๆ บริสุทธิ์มาก ๆ รู้สึกว่าพอจบจากความสัมพันธ์เหล่านั้นมา ปิมไม่ได้รู้สึกว่า โหยมึงเคยนอกใจกูนะ ไม่ได้รู้สึกว่าโกรธหรือเกลียดหรืออะไรแล้ว แต่เป็นความรู้สึกแบบขอบคุณที่ครั้งหนึ่งได้ชีวิตได้เคยลองร้องไห้สักครั้ง ได้ลองเสียใจกับสิ่งเหล่านี้สักครั้งหนึ่ง ยินดีมากกว่า พวกเขาก็เหมือนเป็นมวลเล็ก ๆ ที่จุดประกายให้ปิมได้ทำสิ่งใหม่ ๆ ขึ้นมาเรื่อย ๆ
แอนท์: ตรงข้ามกับปิม กลับไปที่ช่วงป็อปปี้เลิฟ ทุกคนน่าจะเคยมีความรักที่ย้อนกลับไปแล้วเราเขินอาย แบบเราทำอะไรลงไปวะ ไอเดียมันเริ่มจากตรงนั้น หนูนึกถึงตอนที่หนูแอบชอบคน ๆ หนึ่งแล้วหนูย้อนกลับไปแล้วอ๊ายอาย หนูทำอะไรลงไปวะ แต่ย้อนกลับไปก็คงไม่ห้ามตัวเองให้เลิกชอบ ผ่านมาตรงนั้นก็ให้ข้อคิดอะไรหนูหลาย ๆ อย่าง ก็ทำให้หนูเติบโตมามีทุกวันนี้ได้ ก็จากวันนั้นที่ทำอะไรน่าอายลงไปบ้าง
ปิม: มึงทำอะไรลงไปวะ
แอนท์: เยอะแยะมึง พูดแล้วกูเขินเลย แบบหนูแอบซื้อของให้แล้วหนูไม่กล้าเอาไปให้ ฝากคนอื่นไปให้
ปิม: อันนี้พีคสุดแล้วหรอ (ขำ)
แอนท์: เดี๋ยวเขารู้ไง (ขำ)
อูปิมกับการเล่นมิวสิกวิดีโอแบบจริงจังครั้งแรก
อูปิม: คือจริง ๆ ปิมเป็นคนที่ชอบดูหนัง ชอบดูการแสดง การตีบทของนักแสดงบางคน ทำไมมันทำให้เราแบบโกรธหรือเกลียดได้มาก ๆ ทำไมบางคนทำให้เราร้องไห้ได้ตลอด จนพอมาลองเล่นเอง ตอนแรกก็ไม่รู้สึกมั่นใจ ว่าตัวเองจะทำได้ไหม เพราะเป็นครั้งแรก แต่ค่ายก็บอกว่า ลองแคสต์ดูเลยว่าเล่นได้จริง ๆ รึเปล่า ปรากฎว่าพอได้เล่นก็ค้นพบสิ่งใหม่ที่เรารู้สึกชอบ การที่ลองทำความเข้าใจตัวละคร ว่าเขาคิดยังไง เขารู้สึกอะไร เหมือนเราหลุดเข้าไปอีกโลกหนึ่ง เป็นคนอีกแบบหนึ่ง ความคิดอีกแบบหนึ่ง ก็ตื่นเต้น
FJZ: แอนท์ไม่อยากเล่นบ้างเหรอ ฉันเอง..นี่ไง ก็ได้เล่นนี่นา
อูปิม: แอนท์ อยากเล่าอะไรให้พี่โดนัทฟังมากเลย คือมันมีฉากหนึ่งใช่ไหมพี่ ทีมทำเอ็มวีก็บอกนั่งมุมนี้แอนท์สวยมาก มุมนี้เป๊ะเลย จะเริ่มถ่ายแล้วนะ พอเสร็จสรรพปล่อยไปแล้ว เราก็มานั่งย้อนดูกันอีกที ก็รู้สึกว่า ทำไมช็อตนี้มันแปลกจังเลยวะ คือแอนท์นั่งเป็น .jpg นิ่งมาก ในขณะที่ทุกอย่าง ลมพัด สั่นไหว แอนท์ไม่กระเพื่อมเลยแม้แต่หน้าอก คือหนูดูช็อตนั้นแล้วฮามาก
แอนท์: “กาลครั้งหนึ่ง ณ ที่แสนไกล” ท่อนเริ่มเพลงเลย นิ่งแบบไม่ขยับ มันไม่ได้สังเกตเลยจนมาย้อนดู แต่ออกมาหน้ากูคมกริบเลยนะ (ขำ) เหมือนกดพอสไว้
อูปิม: ถ้าเป็นนักแสดงจริงก็ต้องเป็นคนที่เล่นได้แข็งแกร่ง
แอนท์: กูว่ากูต้องเป็นดาราตลก
FJZ: ตอนดูก็ไม่ได้คิดเลย เดี๋ยวไปย้อนดูใหม่ก่อน
ช่วงนี้สนใจอะไรกัน
อูปิม: ปิมค้นพบว่าตัวเองชอบงานปั้น รู้สึกว่าสนใจงานปั้น ตอนนี้ปิมปั้นโพลีเมอร์เคลย์ขาย รู้สึกว่ามันสนุกมากเลย ฝากร้านด้วยนะคะ polythingsinflower อยู่ในไบโอปิมเลยไปคลิกได้นะคะ
แอนท์: แอนท์ก็สอนอยู่ค่ะ สอนออนไลน์ เพราะไปไหนไม่ได้ งานก็ทำเป็นฟรีแลนซ์มาร์เก็ตติง ต่อยอดจากที่เรียนมา อีกอย่างที่จะทำคือกระเป๋าสตางค์รูปเทปคาสเซ็ต แต่ว่ายังไม่วางขาย (ไปหยิบมาโชว์) แต่อันนี้มันเก่าแล้ว ตั้งแต่หนูอยู่ปีสาม น่าจะไม่เกินช่วงนี้น่าจะได้ปล่อย
เวลาเศร้าผ่านกันมาได้ยังไง มีวิธีรับมือกับสิ่งเหล่านี้ไหม
ปิม: อย่าไปพยายามหลอกตัวเอง มนุษย์เราเก่งมากเรื่องการหลอกตัวเอง ฉันไหว ฉันใช้ชีวิตเดี๋ยวก็ลืม ไม่ต้องเครียด เราควรจะมีสักพักหนึ่ง นาทีถึงสองนาทีเพื่อปลดปล่อยสิ่งพวกนี้ออกมาให้หมด อาจจะร้องไห้ให้ดัง ๆ ร้องให้หมด ปลดปล่อยออกมา แล้วหลังจากนั้นเราก็เริ่มหาสิ่งใหม่ ๆ เหมือนเริ่มทำสิ่งใหม่ที่เราไม่เคยทำก็ได้ ส่วนมากวิธีของปิม เวลาที่เศร้ามาก ๆ ปิมก็จะปล่อยเลย ฟังเพลงให้เศร้ากว่าเดิม ร้องไห้หนักที่สุดที่ทำได้ แต่ก็เป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่ง พอจบก็จะไปทำอย่างอื่น แล้วก็จะไม่กลับมาเศร้ากับเรื่องนั้นแล้ว ก็คือจบไปเลย
แอนท์: จำไม่ค่อยได้ว่าล่าสุดเศร้าขนาดนั้นเมื่อไร แต่ของหนูขอพูดเรื่องการหนีออกจากความเครียด คิดว่าทุกคนน่าจะเครียดพอ ๆ กับเศร้า ปกติเวลาเครียดหนูจะใช้วิธีการแก้ปัญหาอย่างตรงตัว สมมติตอนนี้หนูเครียดเรื่องเงินหนูก็จะหาวิธีแก้ปัญหาว่าเราจะหาเงินจากไหนได้บ้าง อย่างตรงไปตรงมา พอเราได้ลงมือทำความเครียดเราก็จะหายไปเอง จริง ๆ ก็มีเครียดหลายเรื่อง คิดมากเรื่องไหน แก้ปัญหาเรื่องนั้นอย่างตรงจุด อีกอย่างคือแม่สอนมาว่า สมมติเราเครียดเรื่องไหนให้เอาปากกากับกระดาษมาเขียนสิ่งที่ตัวเองกำลังคิด เขียนให้หมดเท่าที่นึกได้ เขียนออกมาแล้วมาอ่าน เราจะรู้ว่าสิ่งที่เราคิดไม่ได้เยอะขนาดนั้น หัวสมองเรามันทำให้คิดเยอะมาก แต่ใจความจริง ๆ มันอาจจะแค่ครึ่งหน้าก็ได้
อัลบัมเต็มในอนาคตอันใกล้
อูปิม: ก็จะมีความเป็นเอเชียมากขึ้น อัลบัมที่แล้วเรามีกลิ่นอายจากฝั่งตะวันตก The Beatles, Carpenters อัลบัมนี้มีความญี่ปุ่น เอเชียต่าง ๆ ปิมรู้สึกว่าปิมอยากทำให้มันซอฟต์กว่าอัลบัมที่แล้ว จากความแฟนตาซี สู่ความเรียบง่าย โตขึ้น
แอนท์: ไม่ใช่ว่าเราทำเป็นโตนะ มันก็โตตามกาลเวลาของทุก ๆ คน รสชาติของการเป็นผู้ใหญ่อย่างแรกก็คือปวดหลัง เราอายุยังไม่ถึง 25 เลยนะเว่ย เดี๋ยวนี้หนูเริ่มดัดตัวแบบเสียงดังป็อก ๆ มันก็เลยหายปวด ทุกคนลองหาทำก็ได้ ท่ายืดตัวต่าง ๆ
อูปิม: (ขำ) จริง ๆ มีหลายเพลงมากในโทรศัพท์ แต่ยังไม่ได้เอาออกมาทำในโปรแกรม
แอนท์: ที่ทำเสร็จแล้วก็มี เคยเอาไปเล่นด้วย
อูปิม: ใช่ ๆ ก็ขอฝากเพลงใหม่ของพวกเราด้วยนะคะ “ด้วยใจยินดี”
แอนท์: ฟังได้แล้วทุกสตรีมมิงเลย ยังไม่มีผลงานอะไรเลย
FJZ: ฝากร้านแทน
อูปิม: ฝากร้าน polythingsinflower ไว้ด้วยนะคะ
___
