หลาย ๆ คณะ หรือหลาย ๆ มหาวิทยาลัย ถ้าจะให้เรียนจบครบหลักสูตรคือจะต้องไปฝึกงาน (บางคณะก็ไม่มีการฝึกงาน) และคำถามที่นักศึกษาคณะการสื่อสารมวลชน มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ทุกคนจะต้องตอบให้ได้แล้วว่า ‘จะฝึกงานที่ไหน?’ จริง ๆ เราเกือบไม่ได้ไปฝึกงานที่ฟังใจหรอก เพราะเห็นว่าช่วงฝึกงานของเราไม่ตรงกับช่วงที่เขาให้ฝึก เราก็เลยไปหาที่ฝึกงานอื่นก่อนแต่นึกไม่ออกเลย แต่เหตุสำคัญที่ทำให้เราได้ไปฝึกงานที่ฟังใจ คือมีเพื่อนสนิทของเราจะลองส่งพอร์ตโฟลิโอไป เหตุการณ์ง่าย ๆ แค่นี้แหละที่บันดาลใจให้ผมจึงลองส่งพอร์ตโฟลิโอไปบ้าง และตำแหน่งที่ผมเลือกฝึกนั่นก็คือ นักเขียน จำได้ว่าตอนนั้นผลงานยังไม่เยอะพอจึงมีการไปคิดคอนเทนต์มาเขียนเพิ่ม แล้วก็ลองส่งไปเลย อยากจะบอกว่ารอพี่ ๆ ที่ฟังใจตอบกลับนานมาก นานจนต้องไปหาที่ฝึกงานอื่นเผื่อไว้ จำได้ว่าตอนนั้นรอนานจนแทบจะตัดใจอยู่แล้วแต่ยังเหลือความหวังอยู่อีกประมาณห้าเปอร์เซนต์ ต้องขอบคุณความหวังห้าเปอร์เซนต์นั้น เพราะในคืนหนึ่งได้มีเบอร์แปลกโทรมา ตัวเราก็รับสายไปแบบไม่คิดอะไร ตอนนั้นจึงรู้เลยว่าอาการสตันเป็นยังไง เพิ่งจะเข้าใจแบบจับจิตจับใจก็คืนนั้นแหละ ในสายนั้นคือเสียงจากพี่อิ๊ก บก. Fungjaizine ที่บอกกับเราว่าสนใจเราและอยากจะถามเวลาสะดวกที่จะสัมภาษณ์ ซึ่งช่วงเวลาที่รอฟังใจติดต่อมาเคยเกิดคำถามว่า ‘หรือว่าพอร์ตที่เราส่งไปจะไม่ถึงพี่ ๆ เขาวะ?‘ แต่ในคืนนั้นทำให้รู้คำตอบที่ชัดเจนว่ามันถึงโว้ย เราจึงนัดแนะกับพี่อิ๊กไว้ช่วงบ่ายของวันพฤหัสบดี และจำได้ว่าพี่อิ๊กมีสั่งงานด้วย เราก็รับงานแบบไม่คิดอะไรแล้ว วางสายนั้นเราก็ทำงานที่สั่งต่อเลย (โคตรจะเป็นเด็กมีแพชชั่น) วันสัมภาษณ์ก็เพลิดเพลินดี แต่แอบตื่นเต้นนิดหน่อยเพราะได้คุยกับพี่อิ๊ก (ตอนนั้นเราเปรียบพี่อิ๊กเป็นนักเขียนเซเลปคนหนึ่ง เคยอ่านที่พี่แกเขียนมาเป็นร้อยงาน แต่คราวนี้เราจะได้คุยกับเขาแล้วอะ) ตอนสัมภาษณ์ก็ผ่านไปด้วยดีนะ เราก็พยายามเป็นตัวของตัวเอง (แบบในตอนนั้น) ให้มากที่สุด … Continued