บ้านเราอยู่คู่ความดราม่าในทุกวงการ เวลาเราดูประกวดร้องเพลง มักจะมีผู้เข้าประกวดอย่างน้อยสัก 1 คน ที่จะบอกว่า สมัครเข้าประกวดร้องเพลงรายการนี้เพราะอยากเป็นนักร้องจะได้เอารายได้จาการร้องเพลงไปรักษาแม่ที่ป่วยเป็นมะเร็ง ภาพเหล่านี้ผ่านตาท่านผู้ชมทางบ้านจนชาชิน ผมเองนั่งดูแล้วก็เกิดความรู้สึกอยู่สองเรื่อง เรื่องแรกคือสงสัยว่าประเทศนี้ดูแลประชากรผู้เสียภาษีอย่างไร แต่เรื่องนี้คงไม่เหมาะที่จะมาพูดในนี้ เรื่องสำคัญอีกเรื่องหนึ่งที่ผมนึกถึงคือ รายได้จากการเป็นนักร้องมันมากขนาดรักษามะเร็งให้แม่ได้เชียวหรือ จากการคลุกคลีตีโมงกับแวดวงการผลิตศิลปินราว ๆ สิบกว่าปี เคยได้ยินคนเก่า ๆ ที่ทำงานเบื้องหลังวงการเพลงไทยนั่งคุยกันถึงเรื่องอดีตในสมัยที่วงการเพลงไทยเฟื่องฟู คนทำงานมีรายได้จากเงินเดือน (ที่เยอะจนเลี้ยงชีพได้) และยังมีค่าแต่งเพลงให้ถ้าเพลงที่เราแต่งผ่านการพิจารณา แถมยังมีเปอร์เซ็นต์ที่ได้จากการขายเทปถึงแม้จะเป็นแค่ม้วนละ 10 สตางค์ต่อเพลงก็เถอะ แต่ลองคิดดูว่าอัลบั้มที่ขายไม่ค่อยได้ จะอยู่ที่ประมาณสองถึงสามแสนม้วน (ขายไม่ดีนะ อันนี้คือขายไม่ดี) แตกต่างกับการขายซีดีในยุคปัจจุบันถ้าใครขายได้ สามแสนแผ่นนี่คงปิดซอยฉายหนังกันเลยทีเดียว ส่วนนักร้อง ไม่อยากคิดว่านักร้องจะมีรายได้เท่าไหร่ ขายเทปได้ม้วนละ 2 บาท ค่าร้อง ค่าโชว์ตัว เดือน ๆ นึงไม่ต้องเล่นหลายที่ก็มีเงินใช้ แต่ทั้งหมดมันเกิดตั้งแต่ในยุค 80s ช่วงที่วงการเพลงไทยเฟื่องฟูขนาดดาราที่ดัง ๆ ยังต้องมาร้องเพลงกันแทบทุกคน แต่โหมดพระอาทิตย์ตกก็เดินทางมาถึง เราเริ่มนับตั้งแต่นวัตกรรม MP3 ถือกำเนิดขึ้น การปรับตัวครั้งแรกของวงการอุตสาหกรรมเพลงคือการทุ่มตลาดปล่อยอัลบั้มเดือนละเป็นสิบ ๆ อัลบั้ม และลดราคาซีดีลง (เริ่มที่โลโซอัลบั้มปกแดงจากสองร้อยกว่าบาทเหลือแผ่นละร้อยกว่า … Continued