บอกตามตรงว่าประหม่า ผมเขียนแล้วลบบทสัมภาษณ์ชิ้นนี้อยู่หลายครั้งมาก เหตุเพราะช่วงหนึ่งของการนั่งขัดสมาธิคุยกัน ‘คัตโตะ’ หรือ อารมณ์ โพธิ์หาญรัตนกุล ได้เอ่ยคำที่ทำเอาผมสะเทือนมาจนถึงวันที่นั่งเขียนและลบบทสัมภาษณ์อยู่นี้ว่า “คนที่มาสัมภาษณ์เราหลาย ๆ คนไม่เข้าใจอะไรเลย บางคนที่เข้าใจ อย่างมากก็โดนปัจจัยเรื่องพื้นที่ของหน้ากระดาษบังคับ เราคุยกับเขาไปตั้งนาน ใจความที่เขาถอดออกมามันมีเพียงแค่นิดเดียว เราว่ามันเป็นเรื่องน่าเสียดาย” ด้วยการเป็นคนมองโลกในแง่ร้าย ผมขอจัดตัวเองอยู่ในหมวดผู้สัมภาษณ์ชนิดแรก เพราะจากข้อมูลที่มี ผมรู้จักคัตโตะจากการเป็นนักร้องแห่ง ลิปตา เป็นหนึ่งในกลุ่มคนร่ำรวยอารมณ์ขัน เสือร้องไห้ เป็นผู้เขียนหนังสือ ทามรายอ่ะ A Timeline, เขียนเล่นแต่รู้สึกจริง, หนังสือเล่มนี้ไม่มีชื่อ และเจ้าของคำ (ที่หลายคนมองว่า) คม…รู้เพียงแค่ผิวจะให้บอกว่าเข้าใจก็เข้าข้างตัวเองเกินไปหน่อย อย่างไรก็ตาม ผมจะหยุดการประหม่าแต่เพียงเท่านี้ ขอเกริ่นนำเข้าเรื่องอีกเล็กน้อย ผมไปพูดคุยกับคัตโตะด้วยเรื่องการเขียน ทั้งในมิติของการทำเป็นเล่ม และการเขียนผ่านทวิตเตอร์ อินสตาแกรม รวมถึงเฟซบุ๊ก ตอนแรกผมคิดว่าเมื่อถามถึงฟีดแบ็กในด้านลบ เขาจะแสดงอารมณ์ฉุนเฉียว แต่ไป ๆ มา ๆ เขากลับดูใจเย็น นิ่งเฉยกว่าที่คิด หากจะมีสักสิ่งที่เข้าใจ ผมว่าคัตโตะเข้าใจสิ่งที่เขาเจอได้ดีมากส่วนบทสัมภาษณ์ชิ้นนี้จะทำให้เข้าใจเขามากขึ้นมั้ย ขอเชิญทุกท่านพบกับคำถามแรก คุณเขียนหนังสือตั้งแต่เมื่อไร จริง ๆ มันเริ่มมาจากตอนจะเรียนจบ ม.3 โรงเรียนที่เราเรียนอยู่  มีสอนถึงแค่มัธยมต้น … Continued