เป็นข้อถกเถียงกันมานานเหมือนกันในแวดวงดนตรีว่าเพลงเพลงนึงจำเป็นต้องมีมิวสิกวิดิโอไหม หลาย ๆ คำตอบก็บอกว่าไม่จำเป็นเพราะสุดท้ายแล้วหัวใจของเพลงมันก็อยู่ที่ตัวเพลงนั่นแหละ แต่บ่อยครั้งที่มิวสิกวิดิโอเองก็เป็นตัวที่ช่วยเพิ่มประสบการณ์ทางเลือกให้กับเพลงเพลงนั้น (ก็เป็นดาบสองคมนะ เพราะฟังไปดูไปอาจจะเพลินขึ้น หรือบางทีเรื่องราวในมิวสิกวิดิโออาจจะสนุกมากจนเพลงโดนแย่งซีน แล้วคนก็จำ mv ได้มากกว่าเพลง เอ้า) ไปจนถึงถูกใช้เป็นเครื่องมือการตลาดด้วยการให้นักแสดงดัง ๆ มารับบทตัวเอกทำให้เพลงและศิลปินเป็นที่รู้จักมากขึ้น แต่กับศิลปินบางคนก็มองว่าวิดิโอประกอบเพลงเหล่านี้เป็นงานศิลปะที่พวกเขาจะได้ใส่ความสร้างสรรค์นอกเหนือจากเรื่องเพลง หรือผู้กำกับบางคนก็อยากลองปล่อยของได้อย่างเต็มที่ก่อนจะไปทำหนังเรื่องยาว ก็แล้วแต่วัตถุประสงค์ของแต่ละคนเลย ทว่าด้วยเหตุผลหลัก ๆ ของการมีมิวสิกวิดิโอในยุคแรกเป็นการต้องโปรโมตเพลง แต่ในปี 1894 สิ่งที่พวกเขาทำได้ก็เป็นการฉายสไลด์ภาพนิ่งให้ขยับสลับกันผ่าน magic lantern จนเทคโนโลยีพัฒนามีเครื่องฉายหนังก็ทำ talkies การแสดงสดของวงแจ๊สและการเต้นรำก็ตามที ต่อมาในยุค 50s ก็เริ่มมีการทำวิดิโอประกอบเพลงที่ไม่ใช่การแสดงสดของวงอีกต่อไป แต่มีอีกเส้นเรื่องมาเล่าประกอบเช่นคนเดินเล่นในสวนสาธารณะก็เอามาใส่ในเพลง แล้วก็มีคนทำออกมาเรื่อย ๆ และบูมมาก ๆ ในยุค 60s-70s ซึ่งเป็นการมาถึงของรายการเพลงทางโทรทัศน์ เราพอจะนึกภาพออกว่าสมัยนั้นก็มีรายการเพลงที่ให้วงไปเล่นออกอากาศกันสด ๆ แต่พวกเขาก็อยากได้ประสบการณ์นอกเหนือไปจาก live band ด้วย คือการทำมิวสิกวิดิโอและใช้มันเป็นส่วนหนึ่งในการโปรโมตเพลงมากขึ้น จากที่มีแค่ศิลปินร้องไลน์ซิงก์กับเพลง ก็เริ่มมีลูกเล่นท่าไม้ตายงัดออกมาขับเคี่ยวกันไม่แพ้วิชวลอาร์ตด้านอื่น ๆ (หลายคนก็คงจะได้แรงไฟจากงานของผู้กำกับ Michel Gondry ที่ทำสต็อปโมชันรัว ๆ … Continued