กิจกรรมยามว่างของผู้ชายที่ชื่อว่า Hugo ที่รู้แล้วคุณจะต้องรู้ก็ได้ไม่รู้ก็ได้

กิจกรรมของผม แค่เมียกับลูกตอนนี้ก็กินเวลาที่เหลือไปหมดแล้ว (หัวเราะ) มีอ่านหนังสือ วาดรูปบ้าง ดูหนังปกติเหมือนมนุษย์ทั่วไป ผมเป็นคนที่ไม่ได้มีชีวิตที่ตื่นเต้นเท่าไหร่ ไม่ได้ใช้ชีวิตแบบระทึกขวัญมากมาย เพราะ แค่เป็นประชากรในเมืองไทยก็ระทึกขวัญพอแล้ว

งานดนตรีเยอะขนาดนี้แบ่งเวลาเลี้ยงลูกอย่างไร

สำหรับช่วงนี้ งานดนตรีมันไม่ได้เยอะเกินไปนะ ส่วนมากร้านเขาจ้างผมก็แค่วันเสาร์ – อาทิตย์ วันธรรมดาน้อยมากที่จะมีงานเล่น ชีวิตของผมก็เอาไว้เข้าห้องอัดเพลง ลูกคนแรกตอนนี้ก็เข้าโรงเรียนแล้ว ผมทำงานกับเจ – มณฑล จิรา ทำงานตั้งแต่ช่วง 9 โมง ถึง 5 โมงเย็นมันก็จบแล้ว มันไม่ได้มาแบบ เฮ้ย ต้องรอฟีลก่อนถึงจะอัดเพลงตอนกลางคืนดึก ๆ ได้ ไม่ใช่แล้ว การทำงานของผมกับเจค่อนข้างเป็นเรื่องเป็นราวนะ พอหลังจาก 5 โมงเย็น ลูกกลับมาจากโรงเรียน เราก็อยู่กับเขาตั้งแต่เวลานั้นเลย ส่วนช่วงเช้าก็ใช้เวลาอยู่กับเจ้าตัวเล็กคนที่สอง เรื่องการแบ่งเวลามันเลยดูไม่ค่อยขัดแย้งกันเท่าไหร่ ถ้าอัลบั้มไทยออกมาแล้วมีเพลงติดหูผู้คน ผมก็อาจจะหายไปสักพักหนึ่งมั้ง ตอนที่ทำเพลงอัลบั้มชุดที่ 2 มีช่วงหนึ่งที่ตัวเล็กอยู่ ๆ เขาก็เกือบจะลืมผมไปแล้ว ผมก็เลยกลัวลูกลืมน่ะ (หัวเราะ) บางทีอาชีพนี้มันก็มีเงื่อนไขของมันคือ ต้องเดินทาง เหมือนเราไปทำงานแล้วส่งเงินกลับมามันก็ไม่แปลกที่ตอนนั้นเขาจะลืมผมนะ

มีความคิดอยากให้ลูกเป็นนักดนตรีไหม

ไม่ต้องเป็นก็ได้ แต่อยากเป็นก็ดี ถ้าเป็นนักดนตรีมันก็ควรจะเป็น Musician หรือคนที่หากินด้วยฝีมือนะ ไม่ได้ต้องมาเป็นศิลปินเดี่ยวทำหน้าหล่อ ๆ  ผมอยากให้ลูกเล่นดนตรีเป็นทุกอย่างนะ ให้เขาได้มีความสามารถที่กว้างกว่าเรา เพราะเรารู้ว่าเราทำอะไรได้บ้างแต่มันแค่ประมาณหนึ่งเอง ผมไม่สามารถทำได้ทุกอย่างไม่ได้เป็นแบบพี่บอย โกสิยพงษ์ พี่ฟองเบียร์หรือพี่หนึ่ง ณรงค์วิทย์ พวกเขาเหล่านั้นเป็นนักดนตรีอีกแบบหนึ่งที่อาจจะสมบูรณ์กว่าผม ถ้าลูกผมเขาอยากเป็นนักดนตรีจริง ๆ ผมคงแนะนำเขาเรียนพวกเปียโนหรือพวกเครื่องเสียงต่าง ๆ แต่เอาจริงมันก็ยากอยู่ดี บางทีลูกผมอาจจะขบถผมเป็นอีกแบบหนึ่งไปเลยก็เป็นได้นะ หรือไม่แน่เขาอาจจะเหมือน เจสซี่ เมฆวัฒนา ไปเลยก็ได้ เจสซี่ร้องเพลงเพราะมาก เล่นกีต้าร์เก่งอย่างพ่อเลย ซึ่งนั้นก็น่ารักมาก

บทสนทนาที่เกิดขึ้นกับลูกคุยเรื่องอะไรกันบ้าง

คนโตเขาอายุ 4-5 ขวบเอง มันก็ใช่เรื่องอะไรที่ลึกมาก เขาจะมาถามเราเรื่องที่เด็ก ๆ หลายคนที่ชอบถามมากกว่า บางทีเราฟังแผ่นเสียงเขาก็จะถามว่าใครร้อง เขาเป็นใคร แล้วตายหรือยัง กระดูกเขาอยู่ที่ไหน แล้วขุดขึ้นมาดูได้ไหม อะไรประหลาด ๆ ของเขา แต่ก็น่ารักดีนะ ตอนนี้เขาบ้าไดโนเสาร์มากก็จะถามแต่เรื่องชีวประวัติของไดโนเสาร์แต่ละตัว วิวัฒนาการของสัตว์บนโลกนี้ แล้วทำไมคุณยายถึงแก่กว่าเรา อะไรแบบนี้ คำถามแบบเด็ก ๆ แต่ผมก็ชอบตอบนะ สนุกดี

แฟนเพลงรุ่นเยาว์คือลูกตัวเอง

ลูกผมฟังทุกเพลงเลยนะ (หัวเราะ)  งานคอนเสิร์ต Under City Lights เขาก็ชอบนะ มาเป็นกำลังใจให้เลย แต่เขาก็จะมีโลกส่วนตัวของเขา ผมจะรู้ว่าลูกชอบเพลงของผมก็ตอนที่เขามาร้องเพลงให้ฟังเนี่ยแหละ แถมเขาชอบไปงาน Wonderfruit มากนะ แล้วนี่ก็ถามผมว่าปีนี้ไปเล่นไหม เราก็บอกว่าไม่เล่นเพราะ Line up งานเขามันไม่ซ้ำกัน เขาก็เข้าใจว่าเทศกาลไลน์อัพต้องไม่ซ้ำกัน เริ่มเรียนรู้เรื่องวงการดนตรีได้เรื่อย ๆ จากผมเลยนะ

ครอบครัวเป็นพื้นฐานสำคัญของชีวิต

มันสำคัญกว่าอะไรทั้งสิ้น การมีครอบครัวมันดีมาก ๆ มันทำให้เราไม่ไปคาดหวังหรือผูกความสุขทั้งหมดไว้กับอาชีพอย่างเดียว แล้วยังทำให้เราเด็ดขาดในการตัดสินใจมากขึ้นด้วยนะ ไม่ต้องมีลูกเกรงใจ ถ้าให้ตัดสินใจอะไรสักอย่าง สมัยก่อนถ้าใครชวนไปเล่นดนตรีต่างจังหวัดอาจจะไปนะยังดีกว่าอยู่บ้านเฉย ๆ แต่ตอนนี้มันพูดได้ง่าย ๆ เลยว่าเราไม่ค่อยไปแล้ว มันต้องคิดเยอะ ๆ ไม่ต้องเกรงใจเพื่อนด้วย บางทีเพื่อนชวนออกไปทำเหตุการณ์อะไรที่ไม่ค่อยจำเป็น ผมก็ไม่ไปอยู่บ้านกับครอบครัวดีกว่า นอกจากจะเป็นงานวันเกิด งานศพหรืองานแต่ง โอเคงานพวกนี้ผมไป แต่ถ้างานอื่นที่ไม่ใช่เล่นดนตรีบอกเลยว่าไม่ไปจะอยู่กับลูก

ชีวิตตอนนี้ถือว่ามีความสุขที่สุดแล้วหรือยัง

มีเลยแหละ แต่มันก็จะมาเป็นช่วง ๆ ช่วงที่เงียบเหงา เราก็จะนั่งเซ็ง นั่งคิดว่าอะไรวะ ทำไมเราจะต้องมีช่วงเวลาแบบนี้ด้วย แต่เอาชีวิตตอนนี้ถือว่าค่อนข้างโอเคมาก ๆ เลย

ความรักคือสิ่งที่เติมเต็มให้คำว่าครอบครัวสมบูรณ์แบบ

ความรักอย่างที่ทุกคนคิด อาจจะหมายถึงความโรแมนติก ความรัก ความใคร่ ผมคิดว่ามันเป็นการกระทำมากกว่า มันไม่ใช่ความรู้สึก คือเรารู้สึกยังไงก็ได้นะ ทุกคนทำได้หมด แต่ถ้าคุณรู้สึกแล้วไม่กระทำมันก็เท่านั้นเอง เพราะฉะนั้นความห่วงใยที่เมียมีให้กับเราหรือความที่เป็นเพื่อนอยู่ด้วยกันมาหลายปี บางทีคิดเหมือนเราบ้าง คิดไม่เหมือนเราบ้าง อยู่ด้วยกันช่วยกันทั้งในด้านงาน ด้านชีวิต แน่นอนว่าความรักของผมไม่มีความหดหู่เกิดขึ้นเลย ผมมีเพื่อนหลายคนที่ใช้ชีวิตอิสระมาก ตอนแรก ๆ ชีวิตก็ดูดีนะ จะทำอะไรก็ได้ ทำได้สบาย ๆ ด้วย แต่พอดูภาพรวมของมันแล้ว ผมไม่อยากจะแลกชีวิตกับมันเลย มันเป็นมุมที่ต่างคนต่างสงสารซึ่งกันและกันมากกว่า เขาก็สงสารผมที่ติดยึดกับบ้าน ส่วนผมก็สงสารเขาที่ชีวิตดูอ้างว้าง ไร้จุดหมายชิบหาย

คุณไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้ใช่มั้ย

ไม่เจ้าชู้เลย เราหวงของเรามากเกินไปด้วยซ้ำ คือไม่ใช่ว่าเราไม่ชอบความสวยความงามของเพศตรงข้ามที่เห็น ๆ กันนะ แต่แล้วไงอะ มีเมียแล้ว แล้วจุดจบมันจะเป็นยังไง เราก็รู้ถ้าเราทำเรื่องที่ไม่ดี เรื่องความยุติธรรมมันมีให้เห็นบ่อยอยู่แล้วสำหรับเรื่องพวกนี้ ถ้าเรามีกิ๊กได้ เขาก็ต้องมีได้ด้วยสิ เราก็ไม่อยากให้มี ไม่อยากให้เขามีมากกว่าเราอยากจะมีอีก ก็ขอให้ค่าพวกนั้นที่เราสัญญากันไว้มันไม่เปลี่ยนแล้วกัน เพราะถ้าค่านั้นเปลี่ยนเมื่อไหร่คงจะวุ่นวายน่าดู แต่เราแฟร์นะ เราไม่อยากให้เขามี เราก็มีไม่ได้ มันง่ายมากเลย มันไม่ได้เป็นอะไรที่ลึกหรือคุณธรรม ความดีอะไร มันคือความเห็นแก่ตัว การเอาตัวรอด ที่ผมไม่เจ้าชู้เพราะถ้าเจ้าชู้มันก็ไม่รอด ทุกอย่างที่มีพัง ความไว้วางใจที่มี พังหมด ตัดสินใจง่ายมาก แล้วผมก็ไม่ได้ขนาดที่มีผู้หญิงมาถวายประเคนตัวให้ผม มันใช่ที่ไหน โอกาสที่จะต้องหาอะไรแบบนี้มันก็ต้องไปเที่ยว ไปเฝ้า ไปจีบ เอาเบอร์มา พาไปกินข้าว พาไปดูหนัง มันไม่ใช่ง่าย ๆ นะ สมมุติพอลองจีบแล้วเขาอยากจะมีหรอ แฟนที่มีเมียมีลูกแล้ว มันไม่มีใครอยากมีหรอก มันเลยง่ายมากที่ผมจะไม่เป็นคนเจ้าชู้ ทุกวันนี้ผมยังทึ่งเพื่อน ๆ ผมที่เจ้าชู้กันเลยว่า ทำแล้วนอนหลับได้ทุกคืนสบายใจได้ยังไง ไม่กลัวพังหรอ เก่งน่าดูเลย เป็นผมทำไม่ได้อ่ะเครียดตายห่า แค่คิดในมุมกลับว่าถ้าเมียเรามีแบบนี้บ้างมันก็เจ็บสุด ๆ แล้ว

เคยอกหักผิดหวังกับความรักบ้างรึเปล่า

เคยสิเหมือนโลกจะแตกอะ แต่พอมีสติแล้วได้อ่านหนังสือหรืออ่านอะไรก็ตามจะรู้ว่า เรื่องพวกนี้มันเคยเกิดขึ้นแล้วไม่รู้กี่ครั้งในชีวิตของแต่ละคนแตกต่างกันออกไป แล้วสามเดือนผ่านไปหรือระยะเวลาเท่าที่มันควรจะเป็น เราก็จะมีความคิดที่เปลี่ยนไปได้ ยิ่งถ้าเราตัดขาดทั้งการพบปะกันทางสังคมแล้วย้ายหนีหายไปเลย  มันจะง่ายทำให้เราทำใจได้เร็วขึ้นนะ

สาว ๆ กรี๊ดคุณเยอะมาก คิดว่าตัวเองเป็นคนหล่อไหม

(หัวเราะ) มันหลากหลาย บางทีเราก็เห็นว่ามัน เป็นช็อตที่สร้างสีสันให้ชีวิตเขาในเวลานั้น แล้วก็เป็นหน้าที่เราด้วยที่มาให้ความบันเทิงและประสบการณ์ที่ครบครันแก่คนชม มีเล่นคอนเสิร์ต แจกลายเซ็น ถ่ายรูปกับแฟนเพลงด้วย ก็สมควรแล้ว ถ้ามันเป็นสิ่งที่เขาคาดหวังและเป็นสิ่งที่เราพร้อมจะทำ เขาก็ควรจะได้รับ พวกเรื่องความหล่อมันไม่ต้องเป็นผมหรอก ยิ่งสมัยก่อนตอนเป็นวงสิบล้อแล้วไปเล่นตามเทค ตามบาร์ เป็นใครก็ได้บนเวทีอ่ะ วงอะไรก็ได้ คนที่อยู่บนเวทีมันจะมีรัศมีขึ้นมาทันที เพราะคุณอยู่บนนั้นไง มันมีค่า เป็นคนในสายตาประชาชน แต่มันไม่ได้เกี่ยวกับผมเลย ผมไม่มีก็ได้ตรงนั้นอ่ะ แต่ก็ต้องทำความเข้าใจว่ามันมาพร้อมกับสิ่งที่เราทำ บางทีถ้าเราล่องหนได้ในบางโอกาสเวลาเดินตลาดเราก็อยากทำ ไม่ต้องให้คนรู้จักว่าเราคือใคร แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะต้องทำอะไรแบบนั้น ผมแลกและเลือกทางของผมไปแล้วจะมานั่งบ่น นั่งแปลกใจกับมันก็ไม่มีประโยชน์ ผมไม่เคยเป็นคนปกติอยู่แล้วก็เลยไม่รู้สึกอะไรกับหน้าตาตัวเอง ผมแค่มีกำพืดทั้งฝั่งพ่อ ฝั่งแม่ วิถีชีวิตที่เลี้ยงผมมาก็ไม่รู้จะปกติได้ยังไง มันแค่เป็นสังคมที่แตกต่างสองแบบเท่านั้นเอง สังคมฝรั่ง สังคมเมืองนอก ครอบครัวผมมีทุกนิกาย ทุกเชื้อชาติ ผมว่าจริง ๆ ไม่มีใครปกติหรอก ไม่ได้คิดอยากจะปกติเลยด้วยซ้ำ ผมไม่เคยต้องการให้คนมาคิดว่าผมติดดิน ใครอยากคิดว่าผมอยากทำตัวติดดินหรืองก คุณเข้าใจผมผิด ผมทำตัวในแบบที่ผมชอบ ไม่ได้ติดดินเลย ผมอยากกินข้าวร้านข้างถนน เพราะว่ามันอร่อยนะ ถ้ามันติดแอร์แล้วอยู่ในที่หรู ๆ ผมก็ไป แพงกว่านั้นผมก็ซื้อมากิน มันไม่เกี่ยวเลย แค่รู้สึกชอบเฉย ๆ ก็อุดหนุน ชอบวงคาราบาว ก็ไม่ใช่ชอบเพราะคาราบาวติดดิน แต่ชอบที่คาราบาวเป็นวงที่เจ๋ง ไม่เกี่ยวกับชนชั้นวรรณะใด ๆ ทั้งสิ้น

การมีครอบครัวมันดีมาก ๆ มันทำให้เราไม่ไปคาดหวังหรือผูกความสุขทั้งหมดไว้กับอาชีพอย่างเดียว แถมยังทำให้เราเด็ดขาดในการตัดสินใจมากขึ้นด้วยนะ ไม่ต้องมีลูกเกรงใจ ถ้าให้ตัดสินใจอะไรสักอย่าง

มีอาชีพอื่นที่อยากทำไหมนอกจากเป็นนักดนตรี เป็นนักแสดง

อยากเป็นช่างไม้ครับ ถ้ามีช่วงว่างพอแล้วมีเวิร์กช็อปหรือมีโอกาส มีใครที่จะมาสอน สมมติถ้าลูกเราเรียนจบแล้วมีเวลาให้กับตัวเองได้บ้างกับสักเรื่องหนึ่ง ก็คงจะเป็นเรื่องนี้แหละ อยากทำเก้าอี้สวย ๆ ให้ได้สักตัวก็คงจะดี พูดแล้วก็อยากกลับไปเรียนเพาะช่างเหมือนกัน สนใจเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่ก่อนจะมีช่วงที่ผมเข้าไปนั่งหลังห้องที่เพาะช่างทั้งที่ไม่ได้เรียน แต่ที่บ้านรู้จักกับอาจารย์ก็ให้ไปนั่งเรียนดู วาดรูปพวกลายกนก วาดพญานาค ผมก็จะพอมีทักษะทางด้านนั้นอยู่ ช่วงเด็ก ๆ ลงไปอีก ผมก็ได้มีโอกาสคลุกคลีกับอาจารย์ถวัลย์ ดัชนี เขาก็เป็นคนที่มีอิทธิพลกับเราเยอะมาก ๆ ช่วงเรา 8-10 ขวบเป็นช่วงเวลาที่ผมแฮปปี้กับเรื่องนี้ที่สุด แต่ถ้าให้เป็นช่างไม้จริง ๆ คงต้องอยู่ต่างจังหวัด ต้องมีบริเวณที่จะเลื่อย ขัด ทำที่รก ๆ สร้างงานของเราได้

อยากใช้ชีวิตอยู่ต่างจังหวัดหรืออยู่ในเมืองกรุงเทพมหานคร

ใจผมอยากอยู่ต่างจังหวัดนะ แต่เป็นไปไม่ได้หรอก ช่วงนี้ก็อยากให้ลูกได้เรียน ได้มีสังคม ภรรยาผมก็เป็นคนมีสังคม มีเพื่อนเยอะ มันก็คงเงียบเหงาเกินไป ถ้าไปอยู่ต่างจังหวัดในตอนนี้ โอกาสการทำงานของเรามันอยู่ในเมือง มันก็ต้องเริ่มจากในเมืองสู่นอกเมือง แต่ถ้าวันหนึ่งผมสามารถกล่อมแฟนให้ไปอยู่ต่างจังหวัดได้ก็คงจะไปอยู่แบบเงียบ ๆ เกลียดรถติด เกลียดสถานที่ที่คนเยอะ มันวุ่นวายไม่ค่อยสงบ

ถ้าตามติดชีวิตฮิวโก้ได้หนึ่งวันจะพาไปไหน

คุณคงจะเบื่อตายเลย (หัวเราะ) ผมจะนั่งอ่านหนังสือแล้วก็ค้อนมองข้ามห้องว่าเมื่อไหร่คุณจะปล่อยผมอยู่เฉย ๆ คนเดียวสักที คือถ้าคนไม่ได้สนิทด้วยจะให้มาใช้ชีวิตทั้งวันกับใครก็ไม่รู้ ผมไม่ได้เป็นคนน่ารักขนาดนั้น ค่อนข้างต้องการความเป็นส่วนตัว แต่ก็คงจะจำใจยอมพาไปล่องเรือดูชีวิตคนริมคลอง เหมือนผมพานักท่องเที่ยวไปเที่ยวเลย พาไปดูวัดพระแก้ว ไปดูเรื่องราวรามเกียรติ์ ดูเข้าไปเลย ดูประตูลายรดน้ำที่วัดสุทัศน์ ไปดูวัดโพธิ์ ไปหอศิลป์ ไปปากคลอง ดูผักดูดอกไม้อะ อยากได้เสื้อเดี๋ยวพาไปสะพานพุทธ จากนั้นมา The Jam Factory มาซื้อหนังสือแนว ๆ เดี๋ยวเล่าให้ฟังว่า พี่ดวงฤทธิ์เขาเป็นใครยังไง ถ้าไปต่างจังหวัดพวกจังหวัดเชียงรายก็พาไปดูบ้านดำ ไปตามสถานที่ที่น่าพาไป ผมไม่ได้เป็นเด็กแนวหรอก ไม่ได้รู้อะไรมากกว่าพวกคุณเลย ถ้าผมหมดหนทางจริง ๆ คงชวนคุณไปกับผมแล้วแนะนำกับพี่ป๊อก Stylish Nonsense แล้ว ฝากพี่ป๊อกไปเลยครับ คนนี้เขาต้องการทำอะไรที่น่าสนใจกว่านี้ครับ พี่ป๊อกช่วยพาไปต่อทีครับ ผมจนมุมแล้ว ผมยอมแพ้ (หัวเราะ)

แสดงว่าเป็นคนโลกส่วนตัวสูงมาก

มาก!!!!!!

Hugo มีเพื่อนเยอะรึเปล่า

ไม่รู้ว่าเยอะหรือเปล่า แต่ก็ไม่น้อยนะ ส่วนมากก็คนเล่นดนตรีหรือเคยทำงานด้วยกัน แต่คงจะเป็นเพื่อนชุดเดิม ๆ ไม่เยอะเท่าคนอื่นเขา แต่คงหาเวลาไปเจอเพื่อนได้น้อย ส่วนมากจะอยู่คนเดียวมากกว่า มันเป็นความยินดีเลยอ่ะที่ได้อยู่คนเดียว สบายใจกว่า เพราะลูกนอนแล้ว แฟนไปเที่ยวกับเพื่อน เราก็ดูทีวี อ่านหนังสือ ดูพวกเลกเชอร์ในยูทูบ พวกนักเขียน นักคิด นักปราชญ์ที่ตายซี้ม่องเท่งไปหมดแล้ว ผมก็เปิดดูได้หมด เว็บข่าวสาร ข่าวการเมือง ข่าวต่างประเทศ ข่าวบันเทิงเมืองนอกแบบบ๊อง ๆ บางทีก็ฮาดี แต่หลัก ๆ ของการเล่นยูทูบของผมคือการไปฟังบทสัมภาษณ์สมัยก่อนเนี่ยดีมาก ได้ฟังอาจารย์เจ๋ง ๆ พูดเรื่องดี ๆ เพียบเลย แถมไม่ต้องจ่ายค่าเทอมอีกสบายมาก

เปิดทีวีดูพวกสื่อของไทยบ้างไหม

ดูน้อยอ่ะ เลือกดูบางอย่างเฉพาะที่สนใจมากกว่า ถึงเราจะเป็นคนไทยก็ตาม แต่บางอย่างเราไม่เก็ท แล้วบางทีก็ดูแล้วโมโห แต่บางทีผมชอบรายการของทีม Spoke Dark นะ ชอบมากเลย หรือไทยรัฐทีวี รายการพวกเคเบิ้ลใหม่ ๆ ที่พอจะดูมีมุมมองที่แตกต่างออกไปจากช่องปกติ แต่ถ้าพวกช่องปกติที่ได้ดูล่าสุดเลยคงจะเป็น ละครทองเนื้อเก้า ลำยองอ่ะ ผมดูเรื่องนั้น ชาวบ้านเขาดูกันทั้งเมืองเลยจำได้ ผมรู้สึกว่าละครของพี่อ๊อฟ พงษ์พัฒน์ Detail มันสูงดี ชุด ฉาก ดูแล้วรู้สึกสนุก ไม่น่าเบื่อ ชอบบทผู้หญิงที่แรง ๆ อย่างลำยองนะ ทำให้เรารู้สึกว่าบทผู้ชายในละครเรื่องนี้มันดูอ่อนลงไปเลย ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ดีนะ เพราะปกติผู้ชายจะต้องเป็นพระเอกไฮโซ การดำเนินเรื่องมันจะน่าเบื่อหน่อย แล้วก็ไม่มีความน่าเชื่อถือด้วย โลกแห่งความจริงผู้ชายเลวกว่านี้เยอะ แต่พอผู้หญิงมาทำให้มันเลวบ้าง ทำเต็มที่ไม่รู้ทำไมรู้สึกดีแบบแปลก ๆ (หัวเราะ) เรื่องนี้ผมไม่ถึงกับติดนะ แต่ก็ยินดีที่จะดูเลย ส่วนมากแล้วถ้าผมจะกลับมาดูละครผมจะถามเมียผมว่า เรื่องนี้จำเป็นต้องดูไหม พอบอกว่าจำเป็น โอเคผมก็นั่งดู แต่ถ้าพูดถึงภาพรวมของโทรทัศน์บ้านเราตอนนี้ เมื่อเปิดดูแล้ว รู้สึกว่าการปรับเสียง การมิกซ์เสียงมันยังไม่ได้มาตรฐาน เสียงยังไม่ค่อยโอเค ทำให้ผมเนี่ยจะเป็นดูหนังฝรั่ง ดูข่าวสารคดี พวกสัตว์ป่าอะไรแบบนี้กับลูกมากกว่า

คิดว่าตอนตัวเองอายุ 70 ปี ณ เวลานี้จะนั่งทำอะไรอยู่

ถ้าไม่อยู่ในดินก็คงนอนอยู่เฉย ๆ ให้หนอนกินไปเรื่อย ๆ ไม่รู้ว่ะ ยังไม่รู้เลย แต่เป็นไปได้คงจะเดินอยู่ในบ้านของแม่ บ้านจักรพงษ์อยู่ในมุมมืด ๆ แล้วหลาน ๆ ต้องกลัวเราชิบหายเลย อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ อาจจะดุ และขี้หงุดหงิดก็ได้

ผมไม่ได้คลั่งการเมือง ผมไม่ได้พูดอะไรที่พวกคุณทุกคนไม่รู้ ผมแค่รู้สึกว่า ผมกลัวคุกน้อยกว่าคุณ ไม่มีใครเขาจับผมหรอก เพราะ ผมไม่ได้เป็นคนสำคัญ แต่บางคนไปคิดกันเองไปกลัวว่าถ้าพูดเรื่องพวกนี้มันจะไม่ดีต่อชีวิตเขา แต่จริง ๆ แล้วผมไม่ได้เป็นภัยต่อใครนะ ไม่ว่าจะภัยต่อทหาร ภัยต่อทักษิณ ผมไม่ได้เป็นภัยต่อใครทั้งสิ้น ไม่ได้เป็นภัยสังคมด้วย ผมแค่ตอบคำถาม

PART 3 : สังคมไทยในใจ “ฮิวโก้”

ในที่สุดก็เดินทางมาถึงในเรื่องที่ผมสนใจอยากจะได้ยินทัศนคติจากฮิวโก้สักครั้ง หลังจากที่อ่านสื่อไหน ๆ ก็มีแต่คนคุยเรื่องกับการเมืองเต็มไปหมดเลย ทำให้ผมรู้สึกว่า เฮ้ย เราจะไม่ถามก็ไม่ได้ เพราะฉะนั้นแล้วนี่เป็นเรื่องราวและมุมมองของฮิวโก้ล้วน ๆ ถามตรงตอบตรงว่าแต่สังคมไทยในใจของเขาเป็นอย่างไร เชิญอ่านกันต่อเลยครับ

สังคมไทยตอนนี้เป็นยังไง

มันมีหลายสังคมนะของไทยเราเนี่ย จะมาพูดรวมทั้งหมดในหนึ่งเดียวไม่ได้หรอก เพราะมันหลากหลายมาก สังคมรุ่นใหม่ รุ่นเด็ก ๆ ที่กำลังจะมาในอนาคตก็ดูพอมีความหวัง ถึงแม้เขาอาจจะไม่ได้ยึดติดหรืออินกับเรื่องที่รุ่นพ่อรุ่นแม่เป็นอยู่ในปัจจุบันนี้ แต่ไม่ใช่ว่าสังคมไทยในตอนนี้มันจะแย่นะ แค่มันป่วยมาก ๆ เท่านั้นแหละ แต่ก็ไม่ได้แย่กว่าสังคมประเทศอื่นสักเท่าไหร่ มันมีหลายอย่างในประวัติศาสตร์ที่ประเทศไทยไม่เคยเผชิญเหมือนกับประเทศอื่น ๆ บางทีเราอาจจะไปหมกมุ่นกับเรื่องที่ไม่มีสาระมากเกินไปก็ได้ เรื่องพวกนี้มันค่อนข้างละเอียดอ่อนนะ แต่ก็นั้นแหละมันก็ไม่ได้มีประโยชน์มากแน่ ๆ ถ้าผมจะพูดถึงเรื่องนี้ทั้งหมด

อยากให้ลูกโตมาในสังคมแบบไหน

อยากให้โตมาในสังคมที่ยอมรับเรื่องความแตกต่างได้ อยากให้ลูกโตมาในสังคมที่พัฒนาและเจริญพอจะยอมรับความจริง ทั้งในอดีตและปัจจุบัน อยากให้ลูกเติบโตในประเทศที่สบายใจ และเข้าใจเรื่องประวัติศาสตร์ของประเทศตัวเองด้วย เพราะประวัติศาสตร์มันไม่ใช่เรื่องเลว หรือเรื่องดี ประวัติศาสตร์คือเรื่องที่กำลังกระทบเราในปัจจุบัน ผมอยากให้ลูกเติบโตมาในสังคมที่ลึกซึ้งกับประวัติศาสตร์ของตัวเองและลึกซึ้งกับประวัติศาสตร์ของประเทศด้วย เข้าใจและให้ความสำคัญกับคนจากทุกเส้น ทุกคณะ ทุกแบบที่เชิดชูความหลากหลาย แล้วก็หวังว่าจะพัฒนาสังคมเมืองบ้าง มันพูดยากเพราะเราบังคับไม่ได้ สังคมจริง ๆ ที่ทุกคนโตขึ้นมามันไม่ใช่สังคมชาวบ้าน ประเทศกว้างใหญ่  แต่มันคือสังคมที่รอบ ๆ ข้างมันเป็นหมู่บ้าน มันจะมีคำสุภาษิตอยู่คำหนึ่งที่ผมจำได้ “จะเลี้ยงเด็กดี ๆ ขึ้นมาคนหนึ่ง มันต้องใช้คนทั้งหมู่บ้าน ไม่ใช้คนใดคนหนึ่งเลี้ยง”

การเป็นประชากรชาวไทยทุกวันนี้ ชีวิตแฮปปี้ไหม

ในเรื่องปากท้องของผม ส่วนตัวโอเค แฮปปี้มาก แต่เชิงของปัญหา หรือสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคตก็ไม่เท่าไหร่ เพราะมันเหมือนไม่ใช่เรื่องของเราด้วยซ้ำ เรื่องการเมือง เรื่องสังคม มันมีบางอย่างที่ ใช่ มันพูดได้ว่า เราอยากจะปราบปรามคอร์รัปชัน แล้วใครจะทำล่ะ พูดกันเหมือนกับเราทำกันเองได้ มันไม่ใช่เรื่องของคนดี คนเลวนะ พวกเราทุกคนนั้นแหละคอร์รัปชันกันหมด เราคอร์รัปชันกันพอ ๆ กับนักการเมืองที่เราประณามกัน แถมวิธีการที่เรานำมาใช้ในตอนนั้นมันทำให้เราถอยหลังไปอยู่ยุคจอมพลสฤษดิ์ แต่เป็นยุคจอมพลสฤษดิ์ที่มีอินเทอร์เน็ตนะ (หัวเราะ) มันจะเป็นแบบนี้เรื่อย ๆ ต่อไปไม่ได้หรอก ปัญหาตอนนี้คือทุกคนจะให้ความสำคัญกับเจตนาของตัวเองมากน้อยแค่ไหน บางครั้งคิดว่าเจตนาตัวเองดี แสดงว่าคุณเป็นคนดีแล้ว คนควรจะเข้าใจและยอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำ แล้วไอ้เจตนาที่คุณมีปัจจุบันนี้มันไม่สำคัญแล้ว โลกนี้เป็นโลกของผลกระทบ ผมไม่สนหรอกว่าคุณเจตนาดีมากน้อยแค่ไหน แต่ถ้าคุณขับรถชนลูกผม ผมก็มีปัญหากับคุณแน่ ๆ ถึงคุณจะเป็นคนดีแค่ไหนก็ตาม ผมไม่สนเวลาที่คนเรามันเมา มันไม่ควรเลยที่จะขับรถ เพราะฉะนั้นเจตนาที่มี มันไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับผม นี่ยังรวมไปถึงเรื่องราวของพวกนักการเมือง ผมคิดว่าทุกคนกำลังคิดว่าตัวเองทำสิ่งที่ดี แล้วทำไมไม่มีใครเข้าใจ ทำไมมีแต่คนใส่ร้าย ผมเชื่อในเจตนาของพวกเขาทุกคนนะ แต่ผมไม่เชื่อความสามารถ ผมไม่เชื่อในความเหมาะสม ความคล่องตัวต่าง  ๆ  ไม่เชื่อวิธีการและปรัชญาที่นำมาใช้ด้วย เพราะปรัชญามันจะมีผลกับการกระทำ แล้วมันจึงทำให้เราเอาหลักการอะไรมาใช้อ้างในสังคมไทยมันก็จะไม่เกิดประโยชน์ ในเมื่อกฎหมายสูงสุดของประเทศมันสามารถฉีกเมื่อไหร่ก็ได้ กฎหมายเล็ก ๆ ย่อย ๆ ใครจะมาตัดสินใจ ในเมื่อบางคนขับรถชนคนตายติดคุก แต่บางคนขับรถชนคนตายไม่ติดคุก งั้นเราจะคุยเรื่องกฎหมายกันไปทำไม ในเมื่อมันไม่มีหลักการหรือไม่มีอัตราอะไรเอามาวัดได้ มันไม่มีความเที่ยงตรง มีแต่สามทุ่มกับบ่ายสาม มันไม่เคยมีเที่ยง

รู้สึกว่าตัวเองคลั่งการเมืองมากน้อยแค่ไหน

ผมไม่ได้คลั่งการเมือง ผมไม่ได้พูดอะไรที่พวกคุณทุกคนไม่รู้ ผมแค่รู้สึกว่า ผมกลัวคุกน้อยกว่าคุณ ไม่มีใครเขาจับผมหรอก เพราะ ผมไม่ได้เป็นคนสำคัญ แต่บางคนไปคิดกันเองไปกลัวว่าถ้าพูดเรื่องพวกนี้มันจะไม่ดีต่อชีวิตเขา แต่จริง ๆ แล้วผมไม่ได้เป็นภัยต่อใครนะ ไม่ว่าจะภัยต่อทหาร ภัยต่อทักษิณ ผมไม่ได้เป็นภัยต่อใครทั้งสิ้น ไม่ได้เป็นภัยสังคมด้วย ผมแค่ตอบคำถาม อย่างกับสิ่งที่ผมพูดมันประเสริฐ ถ้าเรื่องมันไม่จริงผมก็ไม่พูด แถมผมไม่ได้ต้องการจะพูดด้วย เพราะผมไม่ได้คิดว่าคำพูดของผมมันจะเคลื่อนขบวนการอะไรได้  ผมพูดตามที่ผมรู้สึก แล้วหากว่าคำพูดผมนั้นมันมีผลกระทบกับชีวิตของผมขนาดนั้น มันก็น่าจะเป็นโอกาสที่ดีที่จะลองดูว่ามันเหมาะสมไหมที่เราจะมาพูดเรื่องพวกนี้ หรือคนอื่น ๆ คิดว่ามันเหมาะสมไหมที่คน ๆ หนึ่งพูดเรื่องที่ค่อนข้างตรงและจริง ผมไม่ได้พูดอะไรบ้า ๆ นะ ไม่ได้ชวนใครไปปฏิวัติ ไปล้มระบอบอะไร ผมไม่ใช่คนอย่างนั้น ค่อนข้างอนุรักษ์นิยมด้วยซ้ำ แล้วผมก็คิดว่าเรื่องของวาจาที่ทุกฝ่ายพูดอะไรออกมากัน บางเรื่องที่ผมเห็นด้วยก็มีนะ แต่ส่วนการกระทำ ผมไม่เห็นด้วยกับสักฝ่ายเลย แล้วผมก็เห็นใจหลายฝ่าย เช่น ฝั่งเสื้อแดง ผมไม่เห็นด้วย แต่ผมเห็นใจพวกเขา เข้าใจฝั่งที่ต่อต้านทักษิณว่ากลัวอะไรอยู่ ใช่ น่ากลัวอยู่ เขาฉลาด เขาเก่ง เขามีเงินเยอะ เขามีคนชอบเขาเยอะด้วย ผมเข้าใจคุณที่จะไม่เอาเขา เพราะมันก็น่ากลัว แต่สิ่งที่คุณทำมันไม่ได้ทำให้เขาน่ากลัวน้อยลง เขาก็เหมือนเดิมของเขาอยู่อย่างนั้น มันอยู่ที่เขาจะเลิกคิด มันไม่ได้อยู่ที่คุณน่ะ เพราะฉะนั้นผมเห็นใจทุกฝ่ายครับบอกตรงนี้เลย

ถ้าให้ได้เป็นนายกได้ 1 วันสนใจมั้ย

ไม่มีทาง พ่อผมเป็นฝรั่งด้วย ผมรับราชการไม่ได้ ไม่เคยคิดอยากจะเป็นเลย

ติดสังคม Social Media มั้ย

พักหลังเพิ่งมาเห็นประโยชน์ของมันนะ เป็นประโยชน์ที่มีต่องานมาก ๆ (หัวเราะ) การมีสังคมพวกนี้มันทำให้ครอบครัวผมที่อยู่หลากหลายประเทศได้ติดตามชีวิตกันและกัน ได้หายคิดถึงกันบ้าง คงเป็นปกติสำหรับคนไทยมั้งที่คิดแบบนี้กันหมด อย่างแฟนเพจผมก็เล่นเอง แต่จะมีพี่อาร์ตช่วยเป็นแอดมินให้อีกคน เราทำงานด้วยกันก็จะประชาสัมพันธ์ข่าวของเราไป Instagram ก็เล่นเอง มันเยี่ยมมาก เป็นสื่อฟรีที่ปฏิเสธไม่ได้ เพราะมันอิสระในการเคลื่อนตัวทำให้เราคล่องแคล่ว ผมชอบมากเลยโปรแกรมนี้

คนตาม Like Page Hugo ใน Facebook ถึง 1 ล้านคนแล้วรู้สึกอย่างไรกับสิ่งที่เกิดขึ้น

เขาไม่ได้ตามผมหรอก มือเขาอาจจะแค่ไปกดปุ่มกดไลค์ มันไม่ได้อะไรขนาดนั้น แต่ว่ามันก็ดีแหละ มันสามารถประชาสัมพันธ์โดยไม่ต้องพึ่งสื่อเยอะ เยี่ยมนะ อะไรที่ไม่ต้องพึ่งสื่อบันเทิงในประเทศนี้ เยี่ยมเลย บันเทิงสุด ๆ

อยากบอกอะไรกับคนที่ฟังเพลงเราบ้าง

ฟังไม่รู้เรื่องก็อย่าไปฟังครับ ถ้าฟังอยู่แล้วผมก็ไม่ต้องพูดอะไรเพิ่มเติมนะ คุณก็ได้รับสิ่งที่ผมนำเสนอทั้งหมดแล้วก็ฟังไปดิ เยี่ยมเลย ไม่มีอะไรจะพูดครับ (หัวเราะ)

ทุกวันนี้กลัวคนทั่วไปลืมเราไหม

ไม่อะ ลืมเถอะ ผมจะได้คิดออกว่าจะทำอย่างอื่นอะไรดี อาจจะไปอยู่เบื้องหลังก็ได้ อะไรก็ได้ที่เป็นดนตรี ที่ได้ใช้ความคิดสร้างสรรค์ มันไม่ได้เป็นประเด็นหลัก กลัวลูกลืมมากกว่า

ส่งท้าย Hugo มีอะไรจะบอกคนอ่านบทสัมภาษณ์นี้มั้ย

ไม่ต้องเชื่ออะไรทุกอย่างที่ผมพูด ทุกอย่างที่ผมพูดและผมทำ เพราะผมทำได้ ถ้าผมทำไม่ได้ ผมก็คงไม่ทำ ถ้าผมพูดแล้วเดือดร้อนก็คงไม่พูด เพราะฉะนั้นอย่าไปให้ค่าอะไรกับสิ่งที่ผมพูดเลย ขอบคุณมากที่ติดตาม ขอบคุณมากที่สนับสนุนผลงาน ใครทำอะไรได้ก็ทำไป ขอบคุณครับ

“หลังจากบทสนทนานี้จบลง ฮิวโก้และผมนั่งคุยกันต่ออีกสักพักพร้อมกับนั่งดูบรรยากาศของ The Jam Factory ไปเรื่อย ๆ จนถึงเวลาที่จะถ่ายรูปปกของฟังใจซีนฉบับนี้ ผมจึงได้ส่งตัวฮิวโก้ไปกับทีมงานของฟังใจซีนต่อ ทิ้งผมนั่งยิ้มให้ตัวเองในใจว่า นี่คงเป็นบทสัมภาษณ์ที่ดีอีกหนึ่งอันในปีนี้แน่นอน ตลอดช่วงเวลาที่ได้คุยกับฮิวโก้ ผมรู้สึกสบายใจมาก ๆ เหมือนคำถามที่วนอยู่ในหัวของผมก่อนหน้านี้ถูกใช้ไปจนหมด บรรยากาศการพูดคุยมันเต็มไปด้วยความรู้สึกจริงและสัมผัสได้ ทุกคำที่พูดออกมาจากปากเขาล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติบนโลกใบนี้ ธรรมชาติของคนทุกคนแตกต่างกันออกไปแน่นอน และนี่คือธรรมชาติของผู้ชายที่ชื่อว่า ฮิวโก้ – จุลจักร จักรพงษ์  / แล้วพบกันใหม่ฉบับหน้าครับ

ปล.ถ้าพวกคุณชอบฮิวโก้ไม่แน่ในงานเห็ดสด คุณอาจจะได้เห็นก็ได้นะ ใครจะไปรู้

 

ขอขอบคุณ The Jam Factory สำหรับสถานที่ถ่ายทำใน ‘เห็ดทอล์ค’ ฉบับนี้