เรารู้จัก Daniel Didyasarin ครั้งแรกในฐานะฟรอนต์แมนของวง Penny Time ตอนนั้นทำให้เราสนใจและติดตามผลงานของเขาและเพื่อนมาเรื่อย ๆ กับการเป็นนักดนตรีหน้าใหม่ แต่ทุกคนมีฝีไม้ลายมือและสไตล์ที่ชวนนึกถึงวงดนตรีร็อกประมาณปี 90s ถึงต้นมิลเลนเนียม จนเวลาผ่านไปแดนก็กลายมาเป็นศิลปินเดี่ยวที่ยังยึดแนวทางเดิมไว้ แม้ในซิงเกิ้ลแรก ๆ ที่ปล่อยออกมาเพื่อเป็นการกรุยทางให้คนได้เห็นหน้าค่าตาและรู้จักเขามากขึ้นนั้นค่อนข้างจะมีความแตกต่างจากเพลงที่เราคุ้นเคย

จนกระทั่งเขาได้ปล่อยอัลบั้ม Bedroom งานชุดเต็มชุดแรกในชีวิตออกมา ทำให้เราได้เห็นภาพรวมของทิศทางเพลงในอัลบั้ม ซึ่งมีความกลมกล่อมและชัดเจนขึ้นมาก และรู้ได้ทันทีว่าเขาชื่นชอบดนตรีอัลเทอร์เนทิฟร็อกมากขนาดไหน และซิงเกิ้ลล่าสุด ไม่มีวัน ก็อธิบายตัวตนของเขาได้เป็นอย่างดี

นักดนตรีอายุน้อยที่มีความดื้ออยู่ในตัวสูง อยากจะบอกความรู้สึกที่มีข้างในกับคนคนนึงที่ก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะเริ่มความสัมพันธ์ด้วยเพราะเธอมีเจ้าของแล้ว ความจับจดในการกระทำของตัวเองที่เฝ้าเพ้อถึงเขาทุกวัน หวังว่าสิ่งที่อยู่ในใจจะส่งไปถึง ถูกถ่ายทอดออกมาอย่างจริงใจในตอนต้น และอัดอั้นเกรี้ยวกราดในริฟฟ์กีตาร์และกลองเร้า ๆ ช่วงกลางเพลง ไปจนถึงการเล่นแบบการาจ ๆ แล้วระเบิดออกในช่วงท้าย การร้องที่ดูอ่อนล้าระคนระบายอารมณ์เข้ากับดนตรีแบบนี้มาก นี่อาจจะเป็นเพลงที่เราชอบที่สุดในอัลบั้ม Bedroom ของเขาเลย

• Twitter
• Line