เมื่อดนตรีสามารถเป็นเครื่องบอกเล่าเวลาและบรรยากาศได้ Everything Is Recorded เลยขอยกคืนวันศุกร์มาไว้ในอัลบั้มใหม่ Friday Forever

Published April 7, 2020

Writer: Montipa Virojpan

Richard Russell CEO แห่ง XL Recordings ค่ายเพลงที่เป็นต้นสังกัดของศิลปินมากมายทั้ง Radiohead, Sigur Rós, Adele, Frank Ocean, Jack White และอีกมากมาย ได้เวลาปล่อยผลงานของเขาเองภายใต้ชื่อ Everything Is Recorded ในสตูดิโออัลบั้มชุดที่สอง Friday Forever ที่ยกเอาบรรยากาศของไนต์คลับในลอนดอน มาถ่ายทอดผ่านดนตรีอิเล็กทรอนิกทดลองหลากหลายสไตล์ของเขา

นอกจากนี้แล้ว ความพิเศษของ Friday Forever คือการเรียงลำดับเพลงตาม timeline ของเหตุการณ์ที่ clubbers จะคุ้นเคยกันดี ตั้งแต่แต่งตัวเตรียมออกไปเที่ยว พอถึงคลับก็สั่งเหล้าเผาหัว มีเพลงให้เต้นเป็นการอุ่นเครื่อง ไปจนถึงวินาทีที่ความเมามายถึงขีดสุด องค์ประกอบต่าง ๆ ทั้งสปอตไลต์ ฤทธิ์แอลกอฮอล์ เสียงเบส และผู้คน ต่างหลอมรวมกันทำให้ปาร์ตี้นั้นสนุกสุดเหวี่ยง ก่อนที่ความบ้าคลั่งจะค่อย ๆ ลดลงเมื่อถึงรุ่งสาง ที่ทุกคนต้องแยกย้ายกลับไปนอนในสภาพสะบักสะบอม แต่มีความสุขกับความทรงจำอันเลือนรางเมื่อคืนก่อน

Fungjaizine ได้สัมภาษณ์ Richard Russell ถึงเบื้องหลังการทำงานในอัลบั้มนี้ รวมถึงมุมมองของเขาต่อ underground party scene ในลอนดอน ซึ่งเป็นแรงบันดาลใจสำคัญให้กับอัลบั้มนี้ด้วย

ทำไมถึงตั้งชื่อว่า Friday Forever วันศุกร์สำคัญสำหรับคุณยังไง

วันศุกร์เป็นวันสุดท้ายของการทำงานของหลาย ๆ คน พอตกกลางคืนทุกคนก็จะออกมาเฉลิมฉลองที่จะได้พักผ่อนกัน สำหรับผมช่วงวัยรุ่น มันเป็นคืนที่ผมสามารถหนีครอบครัวเคร่งศาสนาของผมเพื่อที่จะไปปาร์ตี้ที่ West End ได้

เห็นว่าคอนเซ็ปต์ของ Friday Forever ตั้งใจจะให้เป็น rave album

ตอนที่ผมทำเพลง rave ช่วงต้นยุค 90s ผมไม่เคยได้ทำอัลบั้มเลย อันนี้เลยเป็นโอกาสที่ผมจะได้ทำอัลบั้มรวมเพลงพวกนั้น มีเพลงที่เกี่ยวกับการ rave ว่ามันสนุกยังไงบ้าง การปาร์ตี้ เมามาย เต้นสุดเหวี่ยง รวมถึงเพลงที่พูดถึงช่วงหลังจากที่ปาร์ตี้เลิกแล้ว ว่าคนพวกนั้นไปทำอะไรกันต่อ

อัลบั้มนี้ได้แรงบันดาลใจจากเพลงยุคเก่า อย่างพวกเฮาส์ 80s เร็กเก้ แจ๊ส โซล industrial techno รึเปล่า บางทีรู้สึกว่ามีความเป็น world music ด้วย

อัลบั้มที่ผ่านมานำเสนอสไตล์เพลงของผมโดยตลอด อย่างชุดนี้ก็จะใช้ sample เพลงที่สามารถโยงไปถึงงานก่อน ๆ ของผมได้เหมือนกัน มีทั้งของ Mikey Dread, Tangerine Dream แล้วก็ Smog ด้วย

ช่วยแนะนำศิลปินบางคนที่มาร่วมแจมในอัลบั้มนี้หน่อย ทำไมถึงเลือกพวกเขา

ผมทำงานตามสัญชาตญาณและความรู้สึก ไม่ใช่จากความคิดหรือการวิเคราะห์ ผมก็แค่ชอบเสียงกับสไตล์ในงานของคนคนนั้น อย่าง Penny Rimbaud ที่มาร่วมร้องใน Circles เธอเป็นทั้งกวี นักดนตรีพังก์ แล้วก็เป็นอนาธิปไตย (anarchist) ด้วย หรือ Aitch ที่มาแจมใน Patients ก็เป็นแร็ปเปอร์ดาวรุ่งจากแมนเชสเตอร์ ทุกคนยินดีที่จะมาร่วมงานนี้มาก ๆ แล้วผมก็พยายามทำให้พวกเขาเขารู้สึกว่าสตูดิโอนี้ต้อนรับเขาเหมือนบ้าน

มีเหตุการณ์อะไรที่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นระหว่างที่ทำอัลบั้มนี้หรือเปล่า

เพลง I Don’t Want This Feeling To Stop ที่ทำกับ Floho เป็นเพลงที่เขียนขึ้นและอัดเสร็จภายในสองชั่วโมง มันเป็นอะไรที่มหัศจรรย์เสมอที่เกิดเหตุการณ์พอเหมาะพอดีแบบนี้

ทำไมปกอัลบั้มถึงดูอลหม่าน แล้วนาฬิกาที่ไม่ระบุเวลาอันนั้นกำลังสื่อถึงอะไร

ผมมีเพื่อนที่เป็นศิลปินชื่อ Toby Ziegler เขาได้ไปดูพิพิธภัณฑ์ในปารีสแล้วก็ใส่หูฟังฟังเพลงในอัลบั้มของผมไปด้วย พอเขากลับมาดูภาพถ่ายที่ได้มาระหว่างเดินชมภาพวาด เขาก็พบว่าภาพพวกนั้นมันส่งอารมณ์ที่เชื่อมโยงกับเพลงได้พอดิบพอดี รูปปกก็เลยเหมือนเป็นเอาบางส่วนของภาพวาดต่าง ๆ มารวมกัน ส่วนนาฬิกาตรงนั้นที่ทำให้ดูมัว ๆ บิดเบี้ยว ๆ ไม่ได้บอกเวลาชัดเจน เพื่อทำให้ดูเหมือนว่าเรากำลังอยู่ในความฝันสุดบ้าคลั่ง มันคือความรู้สึกแบบเดียวกันเวลาที่เราอยู่ในปาร์ตี้

ปาร์ตี้ที่บ้าคลั่งที่สุดของคุณเป็นยังไง

โห มันเลือนรางไปหมดเลย ถ้าอยากรู้รายละเอียด ลองไปอ่านหนังสือที่ผมเคยเขียน ชื่อ Liberation Through Hearing ผมเล่าประสบการณ์การไปปาร์ตี้และคลับ ทั้งในลอนดอนและนิวยอร์กครับ

คิดว่าจะเลิกปาร์ตี้ตอนอายุเท่าไหร่

อายุ เพศ หรือชาติพันธุ์ มันไม่ได้ข้องเกี่ยวกับอะไรพวกนี้เลย จิตวิญญาณของคุณต่างหาก

เคยคิดไหมว่าโลกจะเป็นยังไงถ้าไม่มีปาร์ตี้ จะเอาอะไรมาแทนที่ได้บ้าง

มันดูเป็นอะไรที่จะเป็นนิรันดร์ ไม่มีวันจบสิ้นนะ ไอ้การปฏิสัมพันธ์ระหว่างดีเจ เพลงที่เขาเปิด และคนที่ไปเต้นกันเนี่ย ในสถานการณ์แบบนี้มันเลยเป็นความรู้สึกแปลกมากที่เราไม่สามารถปาร์ตี้กันได้ ผมเลยจัดปาร์ตี้กักตัวกับคนในบ้าน เปิดเพลงแล้วเราก็เต้นกันเองแทน สนุกดีครับ เรื่องแบบนี้มันมีทางออกเสมอแหละ